: سازمان ثبت احوال کشور با اشاره به توجه مردم ایران به اسامی و القاب بانوی دو عامل حضرت فاطمه (س) اعلام کرد: علاقه مردم ایران به حضرت فاطمه (س) ‌وصف ناشدنی است و هم اکنون نام فاطمه نزدیک به 4 میلیون بار در سایت این سازمان تکرار شده است.

 

«من به این ها آموزش می دهم که دکتر، مهندس، معلم و ... شوند. چندین سال ما توبره بافتیم و شما زینت بخش خانه هایتان کردید. حال نوبت شما و فرزندانتان است که توبره ببافید.»

خشم چهره بهمن بیگی را گرفت و پاسخ داد: «من به این ها آموزش می دهم که دکتر، مهندس، معلم و ... شوند. چندین سال ما توبره بافتیم و شما زینت بخش خانه هایتان کردید. حال نوبت شما و فرزندانتان است که توبره ببافید.»

«به دنبال چه می گردید؟ من معجزه خداوند هستم!» من به نام این مردم، با این چشم های پر فروغ، پوست های پر چروک، لباس های ژنده، شکم های گرسنه، با این لب های بی خنده و دل های پرخون، به نام این مردم به نام چوپان ها، مهترها، کنگرزن ها، درودگر ها، هیزم شکن ها، نی زن ها، فعله ها، بی کارها و ولگردها از شما می خواهم که به پا خیزید و روز و شب و گاه و بی گاه درس بدهید، درس بخوانید، درس بدهید، درس بخوانید...»

این بخشی از نوشته های معلم بزرگ ایل، محمد بهمن بیگی است. فردی که در سال 1289 در ایل قشقایی در بیابان متولد شد و در فقر رشد یافت. کسی که عمر خود را برای آموزش عشایر گذاشت و در این راه به قول شاگردانش به ثروت و پست، پشت پا زد و حتی آبرو را گرو نهاد.

بهمن بیگی می گوید: «کلید مشکلات ما در لابه لای الفبا خفته است و من اینک شما را به یک قیام مقدس دعوت می کنم، قیام برای باسواد کردن مردم ایلات.» این معلم بزرگ ایل، 11 اردیبهشت سال جاری چشم از جهان فروبست.

*
به گزارش خبرآنلاین، مراسم بزرگداشت محمد بهمن بیگی با حضور باشکوه شاگردان، همراهان و علاقمندان عصر روز دوشنبه در تالار وحدت برگزار شد. به رسم همیشگی قرائت قرآن و پخش سرود جمهوری اسلامی ایران آغازگر مراسم بود و بعد از این آغاز، کلیپی از عکس های بهمن بیگی پخش شد.

امرالله فرهادی، از شاگردان بهمن بیگی و یکی از اولین افراد گروه فارغ التحصیلان دبیرستان عشایری، که اجرای این مراسم را بر عهده داشت، بخشی از دست نوشته های بهمن بیگی را میان صحبت های خود می خواند و گاه یادی از خاطرات وی می کرد. این مراسم به گفته او به همت دانش آموختگان عشایر و با لطف خانواده آن مرحوم برپا شده بود.

ایرج افشار، ایران شناس و از عشایر سیستان و بلوچستان اولین سخنران این مراسم بود. او به روان تمام کسانی که در پاسداشت بنیان های سرزمین ایران کوشش کرده اند، درود فرستاد و گفت: وجود چهره های ماندگار، تاثیر پایدار و نیستی ناپذیری بر زندگی جامعه می گذارد. ایرانیان و از جمله مردم فارس، در پیمایش تاریخ دیرپای خو بسیاری از این چهره ها را در میان خود دیده اند و به اعتقاد من، بزرگداشت این چهره ها بزرگداشت تاریخ یک ملت است.

افشار تاریخچه کوتاهی از زندگی بهمن بیگی را قرائت کرد و افزود: در چند سال گذشته، شاهد درگذشت بزرگان زیادی بوده ایم اما درگذشت هیچ یک دردآورتر از درگذشت بهمن بیگی نبود. جامعه عشایری و هم چنین کشورمان با درگذشت وی، یکی از بهترین چهره های خود را از دست داده است.

توران میرهادی، دیگر سخنران این مراسم، با دعوت مجری که او را یک آموزگار قدیمی نامید، عشق را پدیده ای دانست که بسیاری از بزرگان این سرزمین با آن، عمری را در خدمت مردم سرزمین شان بوده اند، گفت: عشق خالص حسی است که بسیاری از بزرگان این سرزمین به مردم، طبیعت، تاریخ و فرهنگ خود داشته اند، دارند و در جهت سازندگی و پیشبرد فرهنگ تلاش کرده اند.
وی افزود: ما باید شکر کنیم که بهمن بیگی ها و امثال او در زندگی ما نقش عمیق و ارزنده ای داشته اند و به منِ معلم ساده نشان داده اند که می توان مشکلات را برطرف کرد و به مردم این سرزمین خدمتی کردند که هرگز از بین می رود.
میرهادی ادامه داد: وقتی در نتیجه تلاش های بهمن بیگی عشایر تمام کشور توانستند تحصیل کنند، این عشق در وجود تک تک ما تقویت می شود و به ما می گوید که تا می توانید به مردم این سرزمین خدمت کنید.

بنابر گزارش خبرآنلاین، دکتر انصاری لاری، رئیس و بنیانگذار دانشگاه حافظ شیراز سخنران بعدی مراسم بود که در ابتدای صحبت های خود گفت: پیش از این 2 بار درباره محمد بهمن بیگی سخنرانی داشته ام. یک بار در بزرگداشت ایشان در انجمن مفاخر و یک بار هم در باغ عرفان شیراز که برای او مراسمی گرفته بودند. قرار بود سومین سخنرانی در جشن تولد نودسالگی اش در خرداد ماه امسال باشد که متاسفانه این جشن به سوگواری بدل شد.

انصاری لاری با بیان این که بهمن بیگی از مردان شگفت روزگار خود بوده است، اظهار کرد: در یکی از دیدارهایی که با ایشان داشتم، بحث از اعجاز خداوندی پیش آمد و ایشان با سرزندگی که ویژگی شخصیتی شان بود گفتند که «به دنبال چه می گردید؟ معجزه من هستم. به من، گذشته ام، حال، کارنامه و زندگی ام نگاه کنید. من معجزه خداوند هستم.»
وی ادامه داد: و واقعا هم ایشان معجزه بودند. کودکی که در فقر به دنیا آمد در آن شرایط، باید تبدیل به چوپانی می شد اما مبتکر آموزش به عشایر شد.
بنیانگذار دانشگاه حافظ شیراز گفت: بهمن بیگی تمام دغدغه و تلاش خود را روی آموزش عشایر متمرکز کرده بود. دانش آموزی را راه کسب تمام مواهب می دانست. به اعتقاد من باقیات الصالحات بهمن بیگی از جنس انسان و دانش و فرهنگ است.

در ادامه این مراسم، مهندس نواز الله دهقان، یکی دیگر از دانش آموختگان محمد بهمن بیگی پشت تریبون رفت و متنی را در رثای شخصیت او قرائت کرد. هم چنین پس از سخنرانی دهقان، بخش هایی از فیلم «اگر بهمن بیگی نبود» پخش شد که در آن وی از زندگی، خاطرات و مشکلات خود صحبت می کند.

در ادامه مراسم، جهانگیر شهبازی، معاون بهمن بیگی روی سن رفت و به ذکر خاطراتی از وی پرداخت. وی یکی از خاطرات را این گونه تعریف کرد: در همان سال های پیش از انقلاب اسلامی، یک بار همسر شاه به میان عشایر آمد و به بازدید از چادرها پرداخت. از محل آموزش ما هم دیدن کرد. بعد از این بازدید روبه بهمن بیگی گفت «شما کار خوبی می کنید که به بچه های فقیر عشایر آموزش می دهید اما وقتی آن ها باسواد شوند تکلیف این توبره ها چه می شود؟» خشم چهره بهمن بیگی را گرفت و پاسخ داد: «من به این ها آموزش می دهم که دکتر، مهندس، معلم و ... شوند. چندین سال ما توبره بافتیم و شما زینت بخش خانه هایتان کردید. حال نوبت شما و فرزندانتان است که توبره ببافید.»

ذکر این خاطرات هر کدام به گونه ای هیجان و تشویق حاضران در مراسم بزرگداشت را به همراه داشت.

در پایان این مراسم خانم بی بی سکینه، همسر استاد بهمن بیگی با تشکر از همه کسانی که در این مدات با خانواده استاد همدردی نموده‌اند، گفت: راه بهمن بیگی ادامه دارد و او برای من نمرده است.

این مراسم باشکوه که با حضور بسیاری از آموزگاران و برخی شاگردان استاد بهمن بیگی برگزار شده، ساعت 21 به پایان رسید.

 

ماجراهای مورینیو و تسبیح فاطیما

فاطیما به گفته مردم پرتغال قدیسه‌ای است که روزی برای غذا دادن به سه کودک گرسنه اما پاک و معصوم روی تپه‌ای دوردست در حاشیه منطقه پورتو نازل می‌شود و به آنها از مظلومیت خود می‌گوید و طعام آسمانی را برایشان به ارمغان می‌آورد.

سرمربی پرتغالی تیم فوتبال رئال مادرید اسپانیا انسانی بسیار مذهبی و متعهد به اصول اخلاقی است.

به گزارش فارس و به نقل از مارکای اسپانیا، خوزه مورینیو در زندگی ورزشی موفق خود همواره ثابت کرده که مرد عمل است و بیهوده به هواداران وعده نمی‌دهد. مردم پرتغال بخصوص ساکنین مناطق پورتو و لیسبون فوق‌العاده مذهبی بوده و البته گذر تاریخ رگه‌هایی از خرافات را در زندگی آنها تزریق کرده است.

مورینیو در یکی از اظهارات خود در باره مذهب می‌گوید: همیشه دعا می‌خوانم و به کاتولیک بودن خود افتخار می‌کنم. اطمینان دارم که خداوند در هر لحظه مراقب من است و اگر او نبود در پرتغال، اسپانیا، انگلیس و ایتالیا موفق نمی‌شدم.

یکی از مهم‌ترین حوادث تاثیرگذار در زندگی مورینیو ازدواج او با ماتیلد بوده است. همسر او با نوعی بسیار مذهبی و معتقد به مکتب نیمه‌مسیحی، نیمه اسلامی فاطیما است. مورینیو پس از آشنایی با ماتیلد به شدت شیفته مکتب فاطیما شد و پس از آن هر دو یا سه ماه یک بار برای زیارت به معبد یا مسجد فاطیما به قلب پرتغال می‌رود.

فاطیما به گفته مردم پرتغال قدیسه‌ای است که روزی برای غذا دادن به سه کودک گرسنه اما پاک و معصوم روی تپه‌ای دوردست در حاشیه منطقه پورتو نازل می‌شود و به آنها از مظلومیت خود می‌گوید و طعام آسمانی را برایشان به ارمغان می‌آورد.

پس از آن تا مدت‌ها مشخص نبود که فاطیما کیست اما آشنایی مردم پرتغال با مسلمانان ساکن اسپانیا باعث شد پیوندی عمیق بین ماجرای مبهم فاطیما و حضرت فاطمه (س) در دین اسلام برقرار شود چرا که بسیاری از نکات تذکر داده شده توسط فاطیما با زندگی حضرت فاطمه (س) در دین اسلام مطابقت می‌کند.

معبد فاطیما در پورتو هر روز تعداد زیادی از معتقدان به وی را گرد خود جمع می‌کند و خوزه مورینیو مثل بسیاری از مردم پرتغال با تسبیحی که در انتهای آن به صلیبی متصل شده است، برای زیارت به آنجا می‌رود. این تسبیح را همسر مورینیو برای او خریده و در تمام مسابقات آن را به دور گردن خود انداخته و یا از آن در جیب شلوار خود محافظت می‌کند. مورینیو معتقد است وجود این تسبیح به خاطر ذکری که در معبد برایش گفته شده، باعث موفقیتش در زندگی حرفه‌ای‌ می‌شود.

مورینیو مشهور به آقای خاص در سال 2005 به بیت‌المقدس رفت و از مقامات دو منطقه فلسطین و فلسطین اشغالی تحت سیطره صهیونیست‌ها خواست به خاطر فوتبال، کودکان و هر آنچه برایشان مقدس است دست از جنگ و ستیز بردارند و با هم صلح کنند.

وی بعدها در مورد آن سفرش گفت: با اینکه کاتولیک بودم و البته به خاطر فاطیما علاقه زیادی به اسلام داشتم حاضر شدم در لباس یهودیان و در کنار دیوار ندبه دعا بخوانم تا شاید آنها نیز به من اعتماد کنند چرا که وظیفه داشتم گامی در جهت صلح و آرامش در آن منطقه بردارم.

مورینیو بارها در موقعیت‌های مختلف و به بهانه تعطیلات و یا مرخصی‌های یک یا دو روزه به مناطق رجینا و رم در ایتالیا رفته و از مقر واتیکان و همچنین مناطق مذهبی منطقه رجینا در ایتالیا دیدن کرده است. او تقریبا به هر شهری که وارد می‌شود نخست آدرس کلیساها و مکان‌های مذهبی را جویا می‌شود و قطعا به آنها سرمی‌زند.

خوزه مورینیو روز گذشته مراسم معارفه در برنابئو را تجربه کرد و این در حالی بود که همچنان تسبیح فاطیما را در دست داشت و حتی در لحظه امضای نهایی قرارداد خود از پرس خواست صبر کند تا بار دیگر تسبیح خود را در دست بگیرد و پس از چند ثانیه مقابل دوربین عکاسان قرارداد خود را امضا کرد.

مورینیو اصرار عجیبی دارد که پسرش که همنام خود او است (خوزه) در یک دانشگاه کاتولیک در لیسبون پرتغال تحصیل کند و در آینده یکی از خادمان معبد فاطیما باشد. او نام پسرش را نیز علیرغم آنچه که خبرنگاران تصور می‌کنند نه به خاطر هم‌نامی با خودش بلکه به خاطر نام مقدس یوسف که در زبان لاتین به ژوزف و در پرتغالی ژوزه یا خوزه تبدیل شده انتخاب کرده است.

 

خبرآنلاین نوشت:

یک شبکه ماهواره‌ای فارسی زبان، تنها با توجه به آنچه در سیمای ما وجود ندارد و یا گاه تکراری و کلیشه‌ای است، مخاطب بومی کشور را از آن خود می‌کند و در غفلت مسئولان سیما و برنامه ریزان فرهنگی، به بهترین شکل، یارکشی می‌کند؛ اتفاقی که در درازمدت دیگر تنها یک معضل رسانه‌ای نخواهد بود.

این روزها نظرسنجی های رسمی و حتی نطرات چهره به چهره در کوچه و بازار، نشان از نوعی اشتهای وصف ناپذیر تماشاگران پایتخت نسبت به یک شبکه فارسی زبان دارد؛ شبکه ای که گفته می شود با مخاطب سنجی درست از تماشاگران ایرانی، تنها با پخش مجموعه هایی تلویزیونی حجم بالایی از بینندگان سیما جمهوری اسلامی ایران را به سمت خود جذب کرده است. با نگاهی کارشناسی به پخش مجموعه های تلویزیونی مورد نظر، ضعف دوبله و گاه زیرنویس های عجولانه و پر اشتباه، تنها یک نکته به ذهن متبادر می شود و آن اینکه، خلاء نیازسنجی در رسانه ملی در کنار استفاده از فرمول های نخ نما شده رسانه ای باعث شده، مخاطب تلویزیون در نبود برنامه سرگرم کننده، خود را در معرض امواج «فارسی وان» قرار دهد. شبکه ای که ضعف محتوایی آثارش به خوبی بیانگر این موضوع هست که آنها از نبود برنامه های کیفی بهترین بهره را برده اند و در غیبت رقابت شبکه های ایرانی در عرصه سرگرمی و تولید برنامه های جذاب و خانوادگی،  با خیال راحت یکه تازی می کنند. به عبارتی اگر رسانه ملی همت خود را بر تولید آثار فاخر، اجتماعی و سرگرم کننده مصروف دارد؛ بی تردید جایی برای عرضه اندام شبکه های فارسی زبان ماهواره ای نمی ماند چرا که مخاطب ایرانی، بدون تردید محصول ایرانی را بهتر از محصول غیربومی می پسندد.

در واقع یک شبکه ماهواره ای فارسی زبان، تنها با توجه به آنچه در سیمای ما وجود ندارد و یا گاه تکراری و کلیشه ای است، مخاطب بومی کشور را از آن خود می کند و در غفلت مسئولان سیما و برنامه ریزان فرهنگی، به بهترین شکل، یارکشی می کند؛ اتفاقی که در درازمدت دیگر تنها یک معضل رسانه ای نخواهد بود.


بشکوفه: از ماست که بر ماست
در جریان تهیه گزارش روزنامه و در گفتگو با یکی از تهیه کننده های خوب سیما، با نکته قابل توجهی مواجه شدیم. « حسن بشکوفه » تهیه کننده مطرح کشور از سوی تلویزیون بایکوت شده است!

حسن بشکوفه در گفتگو با خبر ضمن تایید این خبر افزود: بیش از 5 سال است که با همه طرح هایی که به سیما ارایه می کنم مخالفت می شود و به گونه ای این نحوه برخورد ادامه دارد که به نظر می رسد اراده هایی خواهان کار نکردن امثال بنده هستند. تهیه کننده سریال های پرمخاطب « شب دهم » و « مدار صفر درجه » با ارایه پاسخ مثبت به این سوال که آیا شبکه های ماهواره ای همچون «فارسی وان» توانسته اند مخاطبان داخلی را جذب کنند، گفت: با وجود این که برخوردهای مسوولان سیما باعث شده که خیلی میلی به ارایه دیدگاه هایم نداشته باشم، اما به گفتن این جمله بسنده می کنم که « از ماست که بر ماست.» آخرین فعالیت حسن بشکوفه تهیه کنندگی فیلم سینمایی « راه آبی ابریشم » است که به عنوان یکی از آثار فاخر سینمای ایران با فیلمنامه و کارگردانی محمد بزرگ نیا ساخته می شود.

حمیدنژاد: اشکال از سیاست‌گذاری های تاریخ گذشته است

فیلم‌ها و یا هر آنچه که به عنوان برنامه در شبکه‌های تلویزیونی داخلی تولید و پخش می‌شود برای مخاطب اقناع کننده نیست، پیامد این قضیه در واضح ترین حالت این است که بیننده به عنوان متقاضی کالای فرهنگی نوعا در یک بسته تولیدی تلویزیون، مطالباتش را در بازار عرضه دیگری جستجو بکند و ترجیحا به خاطر ناآشنایی با زبان بیگانه به سمت شبکه‌ای معطوف شود که با تمهیدی چون دوبلاژ البته آن هم در سطحی نازل و یا زیرنویس فارسی این ارتباط را سهل الوصول تر کرده است.

این شروع حرف های «عزیز الله حمیدنژاد» است. کارگردان فیلم هایی چون « اشک سرما» و «آناهیتا» در گفتگو با خبرنگار ما می گوید: «مهم ترین علت، ضعف و تنزل تولیدات شبکه‌های داخلی بحث گستردگی ممیزی است بحث ممیزی وقتی در سینما با مخاطب خاص این طور شدید و جدی دنبال می‌شود، مسلم است که در مقوله‌ای مانند تلویزیون با مخاطب عام و فراگیر خود امری قطعی باشد.»

وی در عین حال توضیح می دهد: «اینکه به کل از ممیزی‌ها نیز صرفنظر شود به اعتقاد من به صلاح نیست، خیر و صواب در میانه روی و تعدیل است. به نظرم با حذف برخی ممیزی‌های بی جا و غیر منطقی می‌توان بر روی ورودی سوژه‌های بکر و غیر تکراری فتح باب کرد؛ آسیبی که هم اکنون تلویزیون دچار آن است.»

این کارگردان تصریح کرد: «به جهت محدود شدن دامنه فعالیت و آزادی عمل تولید کنندگان، ما همواره با برنامه‌هایی با ساختار و محتوای تکراری مواجهیم که قادر به اقناع روح جستجوگر نیست اگر به جامعه‌ای پویا و ذهن متعالی می اندیشیم اینها همگی در گروی پویایی ذهن مخاطب به عنوان تشکیل دهنده پیکر اجتماع است و تا این کالای فرهنگی که به خورد او می‌رود پویایی نداشته باشد، لزوما ذهن جامعه را به رخوت و سستی متمایل می‌سازد.»

حمیدنژاد به مشکل اقتصادی این مقوله نیز اشاره می کند و می گوید: «بعد دیگر ضعف برنامه‌های تلویزیونی مخصوصا در بحث محتوا، به مسایل اقتصادی بر می‌گردد به دلیل سست بودن پایه‌های اقتصادی برنامه سازی در ایران، تهیه کننده به عنوان متولی جریان اقتصادی یک پروژه سعی در کوتاه تر کردن مدت زمان پروژه تولیدی دارد و با حذف بسیاری از فضاها و وقت هایی که شاید براساس تفکر گروه تولیدی و کارگردانی، کار به نتایج خوبی برسد، ناخواسته به اصل اثر خدشه وارد می کند.»

وی تاکید می کند: حمایت همه جانبه متولیان و مدیران شبکه از پروژه‌هایی که ملزم به تولید آن شده‌اند، وسواس و دقت بیشتر گروه سازنده را باعث می‌شود و این خود بر کیفی تر شدن اثر تولیدی، تاثیر فزاینده‌ای می‌گذارد. شاید بپرسید که بودجه مضاعف در امر تولید فلان برنامه تلویزیون از کجا باید تامین شود و من در جواب می‌گویم با حذف یک یا دو برنامه خرید فلان سریال خارجی سخیف و بودجه‌ای که برای دوبله و حذف بخش‌هایی از آن که مغایر با فرهنگ ایرانی است می‌شود، می‌توان بودجه لازم برای کار بیشتر بر روی پروژه تولیدی کاملا ایرانی را تامین کرد.»

حمیدنژاد همچنین از مسوولان و مدیران رسانه ملی درخواست کرد به سمت استانداردسازی پیش بروند:«به دست آوردن استانداردهای تولیدی کار چندان مشکلی نیست، با چند سفر و نشست تخصصی و کارگاهی و مطلع شدن از آرا و نظرات برنامه سازان ممتاز خارجی می‌توان خود را به سطح بالایی از استاندارد در برنامه سازی رساند که این خود مترادف است با تزریق روح جدید و پویا بر بدنه رسانه ملی به عنوان تاثیرگذار ترین رسانه فرهنگ ساز در کشور و دوری و اجتناب از برخی جریان‌ها و توسل به برخی سیاستگذاری های تاریخ گذشته.»

عفیفه: ضعف مجموعه سازی ما باعث رونق شبکه های ماهواره ای است

اسماعیل عفیفه  اما معتقد است که گرایش مخاطب تلویزیونی  به سمت شبکه های ماهواره ای اتفاق تازه ای نیست، سالیان سال است که این اتفاق در حال رخ دادن است و علت اصلی این قضیه هم در جذابیت بالای این شبکه ها نیست بلکه در تنزل یافتن کیفیت برنامه های شبکه داخلی است. عفیفه در گفتگو با خبرنگار ما تاکید کرد: «این شبکه های ماهواره ای به هیچ وجه سلیقه مخاطب ایرانی را برآورده نمی کند اما در ریشه یابی اقبال عمومی مردم به این شبکه ها بویژه «فارسی وان» می توان به ضعف مدیریت شبکه ای رسید.»

وی می گوید: «حجم بالای برنامه های تلویزیونی می طلبد که با صرف هزینه های مناسب ضمن سرعت بخشیدن به حجم تولیدات، از کیفیت موجود در آن ها هم غافل نشویم.»

عفیفه با اشاره به تجربه سالها تهیه کنندگی در عرصه تولید سریال های تلویزیونی، اضافه می کند: «می توانم به جرأت بگویم که معمولا پخش سریال از شبکه های مختلف است که بیننده را مجاب به انتخاب آن شبکه به خصوص می کند. بیننده تلویزیونی خسته از کار روزمره و قرار گرفتن در آماج اطلاعات اجتماعی، دوست دارد که با تماشای یک سریال خوب و درگیر شدن با قصه آن بخشی از هیجانات یک روز کاری را تخلیه کند، کاری که شبکه های ماهواره ای صرفا با  مخاطب سنجی درست به حساسیت آن پی برده اند و با تولید سریال هایی نو و ساختار شکن سعی در جذب مخاطب بیشتر دارند؛ سریال هایی که در بحث فنی و حرفه ای گاه بسیار ضعیف تر از برخی مجموعه های داخلی هستند.»

تهیه کننده سریال پرمخاطب «اشک ها و لبخندها» در توضیح این نکته گفت: «آنچه که مهم است این است که بخش پژوهش و تحقیق در عرصه سریال سازی تلویزیونی در صدا و سیمای ما محلی از اعراب ندارد و نتیجه آنکه سریال های ما همگی به ورطه تکرار می افتند. گاهی از گوشه و کنار می شنوم که مثلا فلان فرد می گوید چرا در تلویزیون از فلان قبیل سریال هایی که پخش شد و اصطلاحا خیابان خلوت کن بود دیگر تولید و پخش نمی شود. با همین یک جمله می توان به کنه ماجرا پی برد که طی این سال‌ها آنچنان به بیراهه رفته ایم و سطح سلایق مخاطب را آنقدر پایین آورده ایم که مخاطب حسرت پخش فلان سریال را که جایی و زمانی پخش شد و با اقبال عمومی هم مواجه شد را می خورد.»

وی ادامه می دهد: «قالب های تکرای، شخصیت های تکرای و قصه های دم دستی سریال های امروزی باعث شده که همگان تنها به فکر تأمین حجم برنامه، آن هم بدون توجه به مؤلفه و مشخصه های برنامه استاندارد تلویزیونی باشند، در حالیکه به اعتقاد من یک گروه تحقیقاتی و پژوهشی با توجه به ضروریات جامعه و دغدغه های نسل حاضر باید به الگو و فرمولی برسد که اگر ساختاری حتی تکراری از فلان تجربه موفق شبکه تلویزیونی ماهواره ای را تقلید کند اما محتوایی متناسب با تفکر ملی و اعتقادی ایران داشته باشد. کاری که من درچند تجربه موفق با حسن فتحی داشتم و چون ریسکی در سریال سازی بود ابتدا با مقاومت مدیران در پخش آنها مواج شدیم ولی توجیه شدن دو مجموعه پخش شد و همگان دیدند که چقدر هم موفق بود.»

عفیفه البته تذکراتی را هم برای مدیران رسانه ملی دارد و می گوید: «مدیران رسانه ملی  باید آزادی عمل بیشتری به تولید کنندگان برنامه های تلویزیونی بدهند. حذف چارچوب های دست و پا گیر و ممیزی های غیر اصولی و غیرمنطقی و بازنگری در آیین نامه های تولید سریال های تلویزیونی و خیلی چیزهای دیگر باعث حرکت به جلو و به میدان آمدن نویسندگان و تولید کنندگان خوش قریحه می شود که ناخودآگاه به تبیین راهکارهای اصولی برای خروج از ورطه تکرار و درجا زدن منجر می شود.»

وی افزود: «چنین سیاست هایی، تهیه کننده را به سوی تقلید از نمونه های به اصطلاح امتحان پس داده سوق می دهد و ماحصل این تفکر می شود که فلان تولید کننده ایرانی بدون در نظر گرفتن ملاحظات فرهنگی و تطبیق دادن مجموعه ای که محصول درجه چندم مخصوصا کشورهای شرقی است و صرفا چون در شبکه ملی امتحان خود را به خوبی پس داده است، به الگوبرداری از آن مبادرت می ورزد که نتیجه چیزی غیر قابل تصور و غیر قابل ارایه  به عنوان محصولی در باکس تأمین برنامه فلان شبکه است.»

تهیه کننده سریال «میوه ممنوعه» ادامه داد: «سهل انگاری و دید سطحی تهیه کنندگان تلویزیونی نیز یکی از گلوگاه های موجود بر سر راه ارتقای کمی و کیفی برنامه ها و مخصوصا مجموعه های تلویزیونی است که به اعتقاد من این مسئله نیز از اعمال قوانین غلط و نخ نمای موجود در مدیریت رسانه ملی ناشی می شود به شکلی که سطح سلیقه تولید کننده را هم پایین آورده و قدرت ریسک را از او می گیرد.»

وی اضافه کرد: «تا زمانیکه قائل به مدیریت دولتی رسانه ای مثل تلویزیون باشیم که البته به اعتقاد من در حال حاضر بهترین نوع مدیریت است چون با اجتماعی از اختلاف سلایق مدیران هر کدام از شبکه ها مواجه هستیم و این خود به عرصه رقابت و کیفی تر شدن برنامه هر کدام از شبکه ها کمک می کند، باید به نیروی نوپا و خلاق در این بخش، به قلم نو، فکر تازه و ایده پردازی به روز تراوش یافته از ذهن جوان نسل جدید هنری و فرهنگی اعتماد کرد و به آن بها داد تا شاهد نتیجه ای مطلوب باشیم که گرایش مخاطب  به سوی شبکه های داخلی را نیز به دنبال خواهد داشت.»