به گزارش خبرآنلاین، او اوایل دهه 70 از ایران خارج و به فرانسه پناهنده شد و از چندی قبل با بیماری سرطان درگیر بود.

این خواننده فعالیت خود را با بازی در نمایش «شیرین و فرهاد» در تهران آغاز کرد و نخستین خواننده زنی بود که در برنامه گل‌ها به آوازخوانی پرداخت.

وی در سال‌های آغازین زندگی خود در فرانسه به هواداری از منافقان پرداخت ولی بعد از بروز مشکلات مالی بین او و این گروه تروریستی و دریافت نکردن دستمزدهایش، از همکاری با آنان خودداری کرد.

 وی در این مصاحبه تاکید می کند:« خدایی اش به ما نگویید مداح. حالا درست است در جمع هایی بودیم، خواندیم، ولی بیشتر حماسه خواندیم تا اینکه روضه خوانی کنیم. خیلی ها به من گفتند آقا چرا روضه نمی خوانی؟ گفتم مگر من روضه خوانم که روضه بخوانم؟»

مهم ترین بخش های این گفت وگو به این شرح است:

* ما به هر حال یک فرهنگ ???? ساله داریم که انشاءالله این فرهنگ غنی دوباره برگردد. دیانت اسلام هم که در کنارش هست.

*من نواهایی که خودم خوانده ام، داشته ها و تجربیاتی از موسیقی پاپ بوده که مورد علاقه ام بوده.

*  من همیشه می گویم موسیقی اصیل ایرانی موسیقی مقدسی است. چون واقعاً لهو و لعب نمی بینم. حالا ملودی های شش و هشت هست و برای جشن ها خوانده می شود...

*آن زمان که ما این نوای ممد نبودی را خواندیم، خیلی ها گفتند آقا چرا نمی گویی ملودیش مال خودت است. گفتم  برای چه دروغ بگوییم آخر؟  ملودی مال ما نیست، مال گذشتگان است اما شناسنامه ای ندارد.

*کاری از تلویزیون پخش شد با حضور حضرت امام ... قرار بود کسی دیگر بخواند.  فرزند آن شاعر به نام معلمی که همه می شناسندش و یک کشاورز است در اهواز. سواد آن چنانی ندارد. اما هر بیتی را می گوید شما با هر نوایی می خواندید آن موقع، به دل مردم می نشست. شعرای دیگری هم بودند. من خودم ملودی ها را می ساختم. هیچوقت هم نگفتم که ملودی ها مال منست. 

* یک بار که من آمدم نماز جمعه تهران برای اینکه یک کار حماسی بخوانم، گفتند آقای کویتی پور هفت دقیقه هشت دقیقه. گفتم  هزار کیلومتر کوبیدیم زمینی آمدیم حداقل وظیفه دارید که دین شاعر را ادا کنید. نمی خواهیم که چهار ساعت بخوانیم. روی هم رفته بیست بیت است این و بیست بیت را بدون مکث می خوانیم که هم قصه شعر مشخص شود و هم پایانش مشخص شود. که ما حدوداً ربع ساعت از وقت را گرفتیم و خواندیم« هنگامه پیکار یاران خدا آمد»...

* پدرم در سن ?? سالگی در سال ?? که امام تبعید شد از مملکت و زادگاهش، عمرش را داد به شما. نیروی  شهربانی بود .به قول امروزه نیروی انتظامی.  دشمن داشت.  مسمومش کردند. حالا نظام آن وقت هم متاسفانه رسیدگی نکرد. توی این یکی دو ساله توانستیم حقوق سال ?? تا حالا را زنده کنیم. 

* من نیش خورده ام. سی سال است دارم نیش می خورم. به خاطر اینکه انگار نه انگار جو سازی را من اهمیت نمی دادم. که به ضررم هم تمام شده . الان سی سال است که ریالی حقوق هم نگرفته ام.

*من یک آلبوم خواندم ایدئولوژیک. آلبوم دوم آلبوم تقلبی بود که نه قراردادی دارد و تقلید صدا شده متاسفانه. دو تا از کارهایش با صدای خودم است. یکی" حیلت رها کن عاشقا" و دیگری" ای آسمان ابر تو اشکش دیگه دریا نمیشه"

* یک آلبومی را قراداد بستیم موسیقیایی به نام خورشید که تشکیل می شد از حماسه، عرفان و عشق. هر نوع عشقی. اما وقتی من به آن عشق دارم نگاه می کنم به اشعار فکر می کنم به یاد خدا توجه می کنم، این را نمی خواهم که اگر کس دیگری عشقی زمینی یا آسمانی دارد،فرق نمی کند او هم بتواند لذت ببرد. اما وسط کار گفتند که نه آقا. باید دو تا کار مذهبی باشد.

علیرضا افتخاری، خواننده مطرح موسیقی ایرانی، در پی تماس خبرنگار «تابناک» برای کسب اطلاع از آخرین فعالیت‌های هنری این هنرمند کشورمان، از برخی ناملایماتی که اخیرا برایش به وجود آمد گلایه کرد و شعری از صائب تبریزی خواند و گفت:

غمگین نی‌ام که خلق شمارند بد مرا

نزدیک می‌کند به خدا دست رد مرا

کیفیتم چو باده‌ی انگور شد زیاد

چندان که زد به فرق حوادث لگد مرا

ترسانده است چشم مرا خار انتقام

بازی نمی‌دهد گل روی سبد مرا

وی اضافه کرد: یکی از این میلیون‌ها نفر ر ا ندیدیم که حال ما را بپرسد. شاید احتیاط کردند. آنها خودشان را قاطی بازی نکردند؛ کم لطفی هم نکردند؛ اما نور خدا همه جا با ما بود.

ما که بت پرست نبودیم، کاری مردانه و مجنونانه کرده بودیم. حتما «قیامتی هم توی کاره ... خدا پرده زکارها بر می‌داره »، ما که نه خواب داریم نه خوراک. در این آشفته بازار کاری از ما بر نمی‌آید فعلا از چشم‌ها نهان شدیم و از ترس و هراس و امید، حتی آن شیر فروش محله، شیر که به ما نفروخت هیچ، به قند و نباتی محل هم گفت که به افتخاری تلخش را بفروش؛ منظورش نبات تلخ بود.

البته همراه با سخن تلخ. به هر حال ما مسافر این دو روز خیالاتیم . دوستان نزدیک ما، چه اصفهانی و چه تهرانی و چه هر جایی هم، جوجه کباب‌ها را بدون ما خوردند. نمی‌دانم آنها، آن دهان بازها، باز هم هوس بیزاری ما را دارند؟!

همه شیشه شکستند، کف پای ما را بخستند، حریفان همه مستند، زدند و زدند و زدند.

بخش‌های مهمی از این گفت‌وگو بدین شرح است:

• خودم را نام نمی برم مگر آقایان محسن یگانه، چاوشی، عسگری و بنیامین طرفداران کمی دارند و مردم دوست ندارند که تیتراژ سریال ها را بخوانند این شائبه پیش می آید که برخورد سلیقه ای با خواننده ها انجام شود. ولی در این 5، 6 سال اخیر فکر می کنم اوضاع بهتر شده و موسیقی های خوب روند رو به رشدتری پیدا کرده است.

• ما در ایران شبکه موسیقی نداریم و چیزی به اسم کلیپ وجود ندارد، موسیقی که تنها با بیلبورد، عکس و غیره تبلیغ نمی شود. موسیقی باید شنیده شود، در تلویزیون ما راهش این است که در تیتراژ سریال های تلویزیونی پخش شود که الان هم این کار در شبکه های 1، 3 و 5 انجام می شود.

• فرض کنید در یک کلاس درس 10 شاگرد با معدل بالای 18 داریم ولی هر سال فقط از چهار نفر آنها تقدیر کنیم و سال بعد دوباره از همان چهار نفر تقدیر کنیم، این برای من حس بدی است.

• فکر می کنم از سخنان پیامبر(ص) است که باید ظاهر آراسته ای داشته باشیم که البته آن ظاهر آراسته باید در حد معقول باشد که در هر عصری ممکن است تغییر کند، به نظر من ظاهر آراسته این است که عرف جامعه آن را قبول کند و وقتی در خیابان هستی با انگشت نشانت ندهند. حتما به ظاهرم اهمیت می دهم.

• شاید صدای ما به گوش کسی نمی رسد.

• فرصت ها به صورت مساوی در بین همه خواننده ها تقسیم نمی شود مثلا وقتی صحبت از خواننده هایی مثل من می شود می گویند اینها در ماهواره بوده اند که البته آن مربوط به 5، 6 سال پیش است و من مدت ها است که در صدا و سیمای جمهوری اسلامی کار می کنم.

• فکر می کنم وقتی از این موقعیت (صدا و سیما) فقط برای اشخاصی خاص استفاده می شود طبیعتا آنها از موقیت تبلیغاتی بهتری برخوردار می شوند و آلبوم هایشان باتوجه به موقعیتی که در صدا و سیما داشته اند پرفروش تر می شود و بیشتر به برنامه ها، جشن های ارگان ها برای اجرا دعوت می شوند و مورد توجه مدیر شرکت ها قرار می گیرند و خواننده هایی که در این وضعیت نیستند از این امتیازها برخوردار نمی شوند.

• نگاه نکنید که فلان خواننده یک تیتراژ (پایانی سریال) را خواند این تیتراژ خواندن ها جهت مستقیم کاری و مالی دارد و تعدادی از خواننده ها سال ها هستند و تغییرات محدودی در آنها انجام می شود و خواننده های محبوب دیگری که تعدادشان نیز کم نیست نمی توانند از این موقعیت استفاده کنند

• هنوز ازدواج نکرده ام اما به فکر هستم انشاءالله به امید خدا. 

 «می‌خواهم بروم. کارهای لازم را هم انجام داده‌ام. دیگر باید بروم...» حالا اما مشخص شده است که او «فرانسه» را برای زندگی انتخاب کرده است. خواننده‌ای که سال‌هاست با صدای دلنشینش آثار محبوبی برای ایرانیان به یادگار گذاشته است و حالا در پس اتفاقاتی شبه‌سیاسی قصد رفتن از وطن را دارد.

یک جشن و چند حاشیه
در روزی که به مناسبت گرامیداشت ارزش و منزلت خبرنگاران در تهران جشنی بر پا شده بود، علیرضا افتخاری هم یکی از مدعوین بود که به روی صحنه رفت. او روی سن بود که رییس جمهور به سمت او رفت و خواننده اشعار سنتی با او دیده‌بوسی کرد.
افتخاری در این باره گفت: رییس جمهور به محضی که به نزد من رسید خودش را از طرفداران و علاقمندان پیگیر آثارم معرفی کرد و من به رسم تشکر از این ابراز علاقه، او را در آغوش گرفتم.

ابراز علاقه و ادای رسم ادب، توسط  افتخاری به همین‌جا ختم نشد. آن چنان که همین اتفاق در محافل خبری این چنین نقل شد: افتخاری انرژی بیشتری صرف این ادای احترام کرد. بر اساس گزارش ایرنا، این استاد آواز موسیقی اصیل ایرانی پس از آن که رییس جمهور را در آغوش کشید، به او گفت: «آقای رییس‌جمهور دوستت دارم.»

اما افتخاری در گفت و گو با «خبر» این ابراز دوستی را متعلق به همه مردم ایران می‌داند و اصرار دارد که همه مردم ایران را دوست دارد و رییس جمهور را به عنوان فردی از میان همین مردم مورد احترام و ادب قرار داده است.
وی در تایید این ابراز علاقه به هموطنانش، گفت: «همان روز هم، در ادامه این مراسم و در حالیکه که خبرنگارانی از اغلب رسانه‌ها و تنی چند از هنرمندان شاهد بودند، پس از به آغوش کشیدن رییس جمهور، گفتم این حرف را ازروی خودستایی و تکلف نمی‌گویم، بلکه ازدلم برخاسته و حرف دل من است.»

البته وی در اعتراض به بازتابی که این رفتارش داشته، به آن چه که در پی ابراز دوستی به رییس جمهور، به زبان آورد اشاره‌ای نمی‌کند، اما  همه را نشات گرفته از ابراز علاقه رییس جمهور به موسیقی می‌داند. افتخاری در این مراسم چند قطعه موسیقی در وصف عروج مردان خدا و شهدا به ویژه خبرنگاران شهید خواند، که اساسا برای همین به آن مراسم آمده بود و اتفاقا فضای مراسم را به شدت تحت تاثیر قرار داد و حضار،به ویژه مسوولان و اهالی رسانه از اجرای او استقبال بسیاری هم کردند.

دردسرها آغاز می‌شود

پیرو این مراسم و انتشار اخبار حواشی این اجرای موسیقی، موجی از انتقادها و دلخوری‌ها افتخاری را در بر گرفت، تا جایی که او وادار به عکس‌العمل شد.

علیرضا افتخاری در این باره به «خبر» گفت: «در پی اتفاقاتی که اخیرا ناخواسته گرفتارش شدم و هجمه بسیاری که بعد از آن، برای خود و خانواده‌ام پیش آمد، رفتن را به ماندن ترجیح می دهم.»

او در این باره توضیح داد: «پس از آن مراسم و مسایل بسیاری که در پی آن پیش آمد، برخوردهای بدی با من و خانواده‌ام صورت گرفت، پیگیری‌هایی که خبرنگاران هم داشتند به نوعی در حادشدن این ماجرا تاثیر داشت. »
وی اضافه کرد: «همین پیگیری‌ها و بی انصافی‌های برخی، ماجرا را برای ما بسیار ناگوار کرد. ناگوار، نه از آن روی که رسم ادب به جا آوردم، بلکه به خاطر برداشت‌های نادرستی که از رابطه من با رییس جمهور شد.»

خواننده «آلبوم قلندر وار» ادامه داد: «چون رسم ادب و حرمت مجلس را به جا آوردم، که جزو فرهنگ و بخشی از مرام ایرانی هاست به هیچ وجه ناراحت نیستم. همان روزها هم به برخی رسانه‌ها که با بی انصافی به ماجرا نگاه می‌کردند گفتم که اگر هر کس دیگری هم به جز شخص آقای احمدی نژاد برای تبادل ادب و ادای احترام به سمت من می‌آمد، همان گونه با او به گرمی مواجه می‌شدم که با رییس جمهور شدم و چه کنم که ایشان کارهای مرا دوست دارد و این تبادل اخلاقی فقط برای موسیقی است.»

رمضان و ربنای شجریان
خواننده موسیقی سنتی کشور در حال مواجهه با بازتاب‌های دیدار با رییس قوه مجریه بود که با پیش آمدن ماه مبارک رمضان و پخش نشدن «ربنا» با صدای شجریان، برخی رسانه‌های خارجی، با تهیه گزارش‌هایی که جهت گیری خاصی داشت، اعلام کردند که در پی حذف این قطعه از صدا و سیما، افتخاری می‌خواهد جایگزین «ربنا» رابخواند و در اختیار صدا و سیما بگذارد.

در این بین، افتخاری در یادداشتی که در «خبرآنلاین» منتشر شد با تکذیب این خبر، یافتن جایگزین برای آن قطعه را نشدنی دانست و با ابراز ارادت به دیگر استاد آواز ایرانی اعلام کرد که مردم می‌توانند از طرق دیگری، به جز شبکه‌های صدا وسیما، این قطعه را در خانه هایشان بشنوند و حتما هم خواهند شنید. البته او در همین یادداشت از رسانه ملی خواست که این قطعه را همچون گذشته با صدای شجریان پخش کند.

او در این یادداشت از برخوردهای سیاسی با هنرمندان نیز ابراز ناراحتی کرده و نوشته بود: چرا باید دنبال دیگرانی باشیم تا این قطعه دلنشین را بازخوانی کنند و چرا از داشته هایمان بهره نمی‌بریم؟ بهتر است که شائبه‌ها را برطرف کنیم و دامن هنر را به سیاست آغشته نکنیم.

این اظهار نظر افتخاری بازتاب‌های جالب توجهی داشت به طوری که خودش در این باره به خبرنگار ما گفت: «این یادداشت که حاوی بخشی از دیدگاه‌های من درباره پرهیز از هر گونه ورود هنرمندان به سیاست و پرهیز مسوولان از نگرش سیاسی به هنرمندان بود، فضای منفی پیش آمده را قدری تلطیف کرد.»

اگر چه خودش می‌افزاید بعد از انتشار این یادداشت برخی از مدیران رسانه ملی در تماس با وی، او را از این بابت و به خاطر اسم بردن از محمدرضا شجریان بسیار سرزنش کرده‌اند، اما به این ترتیب هم ماجرا پایان نیافت.

اجازه سوء استفاده نخواهم داد

او در ادامه گفتگو تصریح کرد: «شب گذشته خبرنگاری از یکی از رسانه‌های بیگانه (voa) با من تماس گرفت و نکاتی را مطرح کرد که به او گفتم من هرگز به ملت ایران، کشور عزیز و مسئولان کشورم پشت نخواهم کرد.»

افتخاری با تاکید بر اینکه هرگز اجازه سوء استفاده و موج‌سواری به رسانه‌های خارجی را نخواهد داد، افزود: «باید خطاب به تمام رسانه‌های داخلی و خارجی که متاسفانه دچار برخی سوء برداشت‌ها شدند بگویم که باز هم در هر کجای دنیا که احدی از آحاد مردم ایران را ببینم، مثل همه سال‌های زندگی‌ام، با اشتیاق تمام به او به عنوان یک هموطن اظهار ارادت می‌کنم؛ چه در ایران باشم و چه در کشوری دیگر.»

او با انتقاد و ابراز گلایه از رییس جمهور و گروه فرهنگی دولت، اظهار کرد: «پس از این پیش آمدها و تبعات بسیاری که برای من و خانواده‌ام به وجود آمد، حتی برای یک بار یکی از اطرافیان متعددی که رییس جمهور دارد، احوالی از ما نپرسید تا حداقل بدانم کارم درست بوده یا نه اما اکنون می‌گویم نه.»

نامه‌ای برای خداحافظی
افتخاری همچنین به «خبر» گفت که قبل از رفتن از کشور حتما نامه‌ای به رییس جمهور و تیم فرهنگی دولت می‌نویسد و گلایه‌هایش را با ایشان مطرح می‌کند.

او به برخی از مفاد این نامه اشاره کرد و گفت: «در این نامه خطاب به رییس جمهور خواهم نوشت که شما حتما در جریان آن چه برای من پیش آمد قرار گرفته‌اید، اما هیچ واکنشی نشان ندادید.»

افتخاری تاکید کرد: برای ایشان می‌نویسم که «شاید شما ما را یکی از حواشی دانستید که به موضوعاتی که پیش آمد توجه نکردید. بر این اساس با چند دهه فعالیت در زمینه حفظ و گسترش موسیقی اصیل و عرفانی ایرانی، به قدری این ماجراها آزارم داد که برای رهایی از آن، کشورم را ترک می‌کنم.»

اوگفت: «در این نامه از رییس جمهور می‌پرسم چطور حتی یکی از دوستان شما هم فرصت نکرد حالی از اینجانب، به عنوان کسی که سال‌ها برای موسیقی اصیل این کشور زحمت کشیده، بپرسد؟ حال آنکه من تنها به خاطر سوء تفاهم‌های ایجاد شده از دیدار با شما تحت فشار قرار گرفتم.» افتخاری تاکید کرد که در این نامه از رییس جمهور می‌خواهد که به جای او خودش جوابگوی مردم باشد.

این هنرمند مطرح موسیقی کشور البته برخی از این نوع رفتارها را تلاش برای حذف خود از عرصه موسیقی تعبیر کرد و خطاب به کسانی که چنین میلی دارند، گفت که به زودی با سفر به فرانسه، به خواسته‌هایشان می‌رسند.

«به خاطر این مسائل که افسردگی مفرطی برایم داشته قصد دارم از ایران بروم و در فرانسه زندگی کنم.» او با اعلام این مطلب، تاکید کرد که کارهای سفرش را هم انجام داده و مراحل مربوط به خروج را سپری کرده است. این هنرمند اصفهانی در برابر اصرار خبرنگار ما مبنی بر صبر و تامل در انجام این تصمیم گفت: «اگر خودم هم بخواهم باید شرایط به نفع خانواده‌ام تغییر کند تا بتوانیم بمانیم و ادامه بدهیم.»

افتخاری در پاسخ به اینکه اگر فضا و شرایط به نوعی مناسب شود و مسئولان نیز در رفتار خود تجدید نظر کنند، قید رفتن به خارج از کشور را می‌زنید، قدری مکث کرد و با ناامیدی گفت: «بعید می‌دانم اما باید دید چه پیش می‌آید.»

کم‌لطفی این‌بار از سوی جام‌جم

این هنرمند عرصه موسیقی از رییس سازمان صدا و سیما هم گله کرد و گفت: «در طی سی سال گذشته به قدری آثار مرا بدون اجازه‌ام پخش کرده‌اند که بی حساب است، اما دریغ از اندکی مهر و محبت.»

او خطاب به ضرغامی گفت: «اگر قصدی به جز خدمت به مردم کشورم داشتم، اکنون به خاطر پخش صد‌ها اثرم باید میلیاردها تومان ازآن سازمان مطالبه می‌کردم، اما چون به قصد خدمت و تلطیف روح وروان هموطنانم آثارم را خوانده‌ام، نه تنها درخواستی از سازمان صداوسیما نکردم، بلکه همیشه هم با این عزیزان نهایت همکاری را داشته‌ام. اما گمان نمی‌کردم ایشان هم تا این حد بی‌مهر باشند و توجهی به هنرمندان نداشته باشند و دستمزد سال‌ها همکاری مرا به این نحو وبا کم لطفی فراوان ندهند.»

گفت وگوی خبر با این هنرمند مطرح که طرفداران بسیاری هم در بین مردم دارد، با این آرزو پایان یافت که «ای کاش هنرمندی که بیش از سی‌سال در عرصه موسیقی و آواز زحمت کشیده و به چنین مرحله‌ای رسیده و سرمایه‌ای تکرار نشدنی برای کشور است، بماند و باز هم در کشور خودمان به خلق آثار برای مردم ادامه دهد.»