رئیس شورای سیاستگذاری ائمه جمعه استان فارس توسط دادگاه ویژه روحانیت شیراز بازداشت شد.

در پی مواضع اخیر «علی محمد دستغیب» یکی از نمایندگان فارس در مجلس خبرگان درباره جایگاه ولایت فقیه، عده ای از راهپیمایان روز قدس در شیراز با تجمع در مقابل مسجد قبا (دفتر دستغیب) نسبت به مواضع وی اعلام انزجار کردند که حجت الاسلام والمسلمین «ولدان» رئیس شورای سیاستگذاری ائمه جمعه فارس نیز یکی از این تجمع کنندگان بود. طرفداران دستغیب نیز با سنگ و چوب به سمت مردم روزه دار حمله ور شده و عده ای را به شدت زخمی کردند.

پس از این حادثه شورای تامین تشکیل جلسه داده و پس از بررسی جوانب موضوع مقرر شد تعدادی از کسانی که در شکل گیری این غائله نقش داشتند شناسایی و دستگیر شوند.

گفتنی است تاکنون حدود 40 نفر از حمله کنندگان به مردم در روز قدس دستگیر شده اند.

حجت الاسلام والمسلمین ولدان نیز که در مخالفت با مواضع دستغیب در آن تجمع حضور داشت به حکم دادگاه ویژه روحانیت بازداشت شده است.

 در بخشی از این یادداشت آمده است:مصاحبه دکترآقای احمدی‌نژاد رئیس جمهور با کریستین امانپور و موضوعات مطروحه در این مصاحبه نشان داد که اطرافیان رئیس‌جمهور، مشاوران و ترتیب دهندگان اجرای سفر نه به وظایف قانونی خود آگاهند و نه شئونات شخص دوم کشور را مرعی داشته‌اند. این روزنامه در ادامه تاکید کرد: احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور نظامی است که مهمترین شاخصه‌اش اسلامی است و در راس و صدر این نظام ولی امر مسلمین قرار دارد و پشتوانه رئیس‌جمهور علاوه بر 25 میلیون رای، تنفیذ و تائید مقام عظمای ولایت است. ترتیب دادن انجام مصاحبه آن هم بدون قید شرط با یک خانم خبرنگار مسئله‌دار اوج بی‌سلیقگی یا بی‌توجهی همراهان و ترتیب دهندگان این سفر تلقی می‌شود. رسالت در ادامه افزود از ایراد شکلی به این مصاحبه که بگذریم، مهم‌ترین ایراد ماهوی برای مصاحبه طرح موضوع سکینه محمدی - موضوع پیش پا افتاده و خارج از حوزه قوه مجریه - بود که رئیس جمهور می‌توانست با یک جمله این موضوع را مربوط به استقلال قوه قضائیه بداند و با طرح اصل تفکیک قوا از آن بگذرد که با همه زرنگی نگذشت و به توجیه و تاویل موضوعی که اصلا ربطی به قوه مجریه ندارد پرداخت و با ورود به مقوله سنگسار، به همان دامی افتاد که قبلا درموردعفاف و حجاب افتاده بود.

 اهم موارد طرح شده در این مقاله به این شرح است.

* آن روزها، «جشن های دو هزار و پانصد ساله شاهنشاهی» با هزینه هنگفت و نجومی در جریان بود، سران و مقامات بلندپایه آمریکایی، اروپایی و شماری از کشورهای عربی منطقه برای شرکت در این مراسم پرهزینه، بی مصرف و مردم ستیز به ایران آمده بودند. آن روزها، یکی از نشریات برای توجیه جشن های دو هزار و پانصدساله شاهنشاهی نوشته بود «کوروش» همان «ذوالقرنین» است که در قرآن از وی به نیکی یاد شده است و نتیجه گرفته بود که تجلیل از «کوروش» تجلیل از اسلام و قرآن نیز هست! مرحوم فلسفی - تا آنجا که به خاطر دارم- در پاسخ به این دیدگاه، سخنانی قریب به این مضمون داشت: «برخی از علمای اسلام نیز معتقدند که «کوروش» همان ذوالقرنین است ولی اگر ذوالقرنین باشد با کوروشی که شما معرفی می کنید همخوانی ندارد و اساسا با روش و منش شما مغایرت دارد ولی اگر کوروش، ذ والقرنین نباشد، پادشاهی نظیر آغامحمدخان و سایر پادشاهان ستمگر است که جشن گرفتن برای او اهانت به مردم مظلوم خواهد بود»

* بر فرض کوروش همان ذوالقرنین باشد که در کلام خدا به نیکی و بزرگی از او یاد شده است، ولی در حالی که اسلام عزیز با قرآن، یعنی تنها کتاب آسمانی تحریف نشده و حکمت ها و آموزه های شناخته شده و غیرقابل تردید در میان ما حضور دارد، چرا باید کوروش را جایگزین آن کرده و «منشور» او را به عنوان «الگو» به جهانیان معرفی کنیم؟!

* در هویت کوروش مناقشه نمی کنیم و در منشور او که به عنوان اولین منشور حقوق بشر در سازمان ملل به ثبت رسیده است، خدشه ای وارد نمی آوریم و حتی با این فرضیه که کوروش همان ذوالقرنین بوده است، مخالفت نمی ورزیم. اما سؤال این است که بر فرض قبول همه این مفروضات، جناب آقای احمدی نژاد با کدام منطق علمی و اسلامی آنهم از جایگاه رئیس جمهور ایران اسلامی می فرمایند اگر دنیا از ما درباره مدیریت ایرانی سؤال کند در پاسخ آنها «منشور کوروش» را ارائه می کنیم؟!

* ممکن است رئیس جمهور محترم کشورمان بگوید که در مصاحبه خویش علاوه برمعرفی «منشور کوروش» به عنوان نسخه ای برای مدیریت جهان! به «ارزش های والای اسلامی» نیز اشاره کرده است که باید پرسید، مگر از نظر ایشان، آموزه ها و ارزش های اسلامی برای اداره جهان نقص و کمبودی داشته و کامل نیستند که جناب رئیس جمهور به زعم خود با افزودن «منشور کوروش» در پی رفع این نواقص و کمبودها!! برآمده اند؟! و اگر چنین نیست که می دانیم رئیس جمهور محترم-خدای نخواسته- چنین اعتقادی ندارند، باید پرسید مقصود ایشان از تاکید بر منشور کوروش به عنوان نسخه ای برای مدیریت جهان، چیست؟!

*وقتی رئیس جمهوری مانند احمدی نژاد با اعتقادات راسخ اسلامی چنین سخنان نسنجیده ای بر زبان می آورند، اولا؛ می دانیم که پیامدهای این اظهارات را نمی دانند و اگر می دانستند به یقین بر زبان نمی آوردند و ثانیاً؛ بیم آن می رود که کسانی به غلط تصور کنند نظر مطرح شده از جانب ایشان، همان دیدگاه و نظر انقلاب و نظام است و حال آن که آقای احمدی نژاد نظر و دیدگاهی منطبق با آموزه های تعریف شده انقلاب و نظام دارند هرچند که گاه در بیان و توضیح آن بی آن که بخواهند یا متوجه باشند دچار اشتباه می شوند که انشاالله دیگر نشوند.

روزنامه «ملت ما» شنبه آینده منتشر می‌شود.

روزنامه «ملت ما» به صاحب امتیازی محسن رضایی میرقائد و مدیرمسئولی امیرحسین مروی از هفته آینده بر روی پیشخوان روزنامه فروشی ها به مردم عرضه می شود.

روزنامه «ملت ما» با هدف تقویت مشی اعتدالی در کشور، از ماه ها قبل رایزنی با اساتید و مدیران عرصه روزنامه نگاری را در کنار جلسات هم اندیشی با صاحب نظران فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی کشور آغاز کرده که این رایزنی‌ها همچنان درحال انجام است.

این روزنامه، با صاحب امتیازی دکتر محسن رضایی و مدیر مسئولی امیر حسین مروی و با تشکیل شورای سیاست گذاری، در تلاش است روزنامه‌ای با رویکرد اصولگرایی اصیل و نگاه کارشناسی و تعقلی به امور را در راستای منافع ملی منتشر نماید.

محمود احمدی ن‍ژاد در جریان سخنرانی خود که با تشویق‌های مکرر حاضران همراه بود خطاب به پروفسور ریچارد فرای که از مسئولان ایرانی خواسته بود بعد از مرگش او را - از فرط علاقه به ایران - در کنار زاینده رود دفن کنند گفت: به جای یک قبر به او یک خانه برای زندگی در ایران خواهد داد و خانه مجللی را در اصفهان به او هدیه داد.

اما حالا بررسی‌های خبرنگار البرز نشان می‌دهد مسئولان به احتمال نزدیک به یقین به یک جاسوس حرفه‌ای چنین هدیه گرانبهایی پیشکش کرده‌اند چرا که نام پروفسور ریچارد فرای در یکی از کتابهای منتشره از سوی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران به وضوح اعلام شده است.

براساس این گزارش در صفحه 131 کتاب هویت نام چند نفر از جمله پروفسور فرای ذکر شده که از طریق تاسیس بنیادهای فرهنگی و در پوشش تحقیق و مطالعه درباره تاریخ و زبان ملل و بویژه ایران از بخشهای مختلف کشور جاسوسی می‌کرده‌اند.

گزارش البرز می‌افزاید هنوز معلوم نیست چرا دست اندرکاران برپایی این همایش - که خود حرف و حدیث‌های فراوان به دنبال دارد - چنین اشتباه فاحشی را مرتکب شده و به رئیس‌جمهور مشورت مناسب نداده‌اند.

به خواست پروفسور ریچارد فرای مقبره‌ای در کنار رودخانه‌ زاینده‌رود در جوار آرامگاه پروفسور آرتور آپرام پوپ ایرانشناس آمریکایی در کناره شمال شرقی پل خواجو در ابتدای پارک مشتاق در نظر گرفته شده است.

احمدی نژاد وعده واگذاری یک منزل مسکونی و مقبره‌ای در کنار زاینده رود را در سخنرانی خود در همایش ایرانیان خارج از کشور به این پروفسور آمریکایی داده بود که به سرعت عملی شد!

روزنامه جمهوری اسلامی با اعلام این خبر تاکید کرد: در جریان برگزاری راهپیمایی روز قدس مسئول حزب الله کرمانشاه آقای صادق اشک تلخ طی سخنانی علیه دادوش هاشمی استاندار کرمانشاه و ممدوحی نماینده مردم کرمانشاه در مجلس خبرگان موضع گیری کرد. در این مراسم ویژه نامه‌ای نیز در این باره در میان راه پیمایان توزیع شد. متعاقب این واقعه، بعد از ظهر روز شنبه 14 شهریور حدود 50 الی 60 نفر از خارج استان وارد کرمانشاه شده و در برابر حیدریه محل اجتماع حزب الله، تجمع کرده علیه آنان شعار می دهند.سرانجام این تجمع به درگیری کشیده شد. در نتیجه این درگیری، صادق اشک تلخ و چندین تن دیگر از افراد حزب الله بشدت مجروح شدند.

به گزارش روزنامه مردم سالاری ، رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام در ادامه این گفت وگو چنین افزود :

• روایتی از حضرت اباذر هست که از پیامبر(ص) سوال می کنند و این روایت نشان می دهد که شب قدر در گذشته هم بود. این روایت در تفسیر برهان آمده که اباذر از پیامبر(ص) می پرسد: "این شب قدر مخصوص پیامبران است که با رفتن آنها این شب هم برداشته می شود؟" حضرت می فرمایند: "نه، این شب می ماند."

• استدلالم به کلمه انبیا است. نگفته مخصوص زمان شماست. گرچه روایات دیگری داریم که با صراحت می گویند: "شب قدر با این خصوصیات مخصوص اسلام است." بنابراین باید بگوییم که در گذشته مفهوم شب قدر همراه هر دینی بوده، منتهی با این لفظ و ویژگی ها نبود. قدر مسلمش این است که شب قدر در اسلام قرار داده شد و همیشه پیامبر(ص) و دیگر بزرگان آن را مورد توجه قرار می دادند.

• علاوه بر آیات ، از طریق روایات هم به شب قدر در ماه رمضان رسیدیم. روایات صریحی در اهل سنت و شیعه وجود دارد. بعضی ها معتقدند شب قدر سیال است و می توان هر شبی را قدر کرد. بعضی ها نیمه شعبان، بیست و هفتم رجب و چند مناسبت دیگر را هم شب قدر می دانند. اما در شیعه نزدیک به اتفاق، شب قدر در ماه رمضان است و در این زمینه روایات زیادی داریم.

• سند، برای اینکه شب قدر ، شب بیست و سوم باشد ، بیشتر و قوی تر است . اهل سنت عمدتا روی بیست وهفتم تکیه کردند. البته زمان های دیگری را هم گفتند. بنابراین براساس روایات و سیرائمه(ع) و بزرگان زمان پیامبر(ص) که مقید بودند در لیالی قدر شب زنده داری و عبادت کنند، ما هم بیشتر روی این سه شب تکیه کردیم.

• حکمتش اینکه روی یک شب قطعی نکردند می تواند این باشد که اگر یک شب معین بود، ما هم در همان شب این برنامه ها را با خیال راحت تر اجرا می کردیم. وقتی شب قدر در چند شب و حتی بیشتر از این سه شب گم می شود، مثل بیست و هفتم، شب اول و شب آخر ماه رمضان، نیمه شعبان و شب های دیگری که در روایات هست، کسانی که می خواهند با استفاده از شب قدر به خدا نزدیکتر شوند، بیشتر به این شبها می پردازند.

• داریم روی فرضی با شب قدر سر و کار پیدا می کنیم که لحظاتش را ارزشمند و فرصت می دانیم. خداوند این فرصت را برای بشریت قرار داد و حد استفاده آن حتی در خواب هم می باشد. روایاتی داریم که خواب در ماه رمضان عبادت و نفس، تسبیح حساب می شود. اما وقتی خواب عبادت است، بیداری و پرداختن به کارهای خوبی که می شناسیم، بیشتر سازنده است. البته باید سعی کنیم که حال داشته باشیم. کسالت و اینکه متوجه نباشیم داریم چکار می کنیم، از کیفیت کار ما کم می کند.

• بعضی ها حتی می گویند در زمان پیامبر(ص) هم یک بار بود. این حرفها نادر است. عامه مفسران، مورخان و دانشمندان چنین نمی گویند. نباید روی آن حرف حساب کرد.

• من هم در شب قدر ، مثل بقیه مسلمانان عمل می کنم. اگر کاری داشته باشم، مخصوصا وقتی مسوولیتی داشته باشم، باید مسوولیتم را انجام دهم. فرض کنید برنامه ای به خاطر مسوولیت مربوط به مردم و نظام است که باید انجام دهم. از آنکه بگذریم، وقت خود را به کارهایی اختصاص می دهم که براساس روایات بهتر است در چنین شرایط زمانی انجام شود. خودم بیشتر به مطالعه قرآن می پردازم. در طول سال نکاتی درباره قرآن به ذهنم می آید که یادداشت می کنم تا در فرصت های معین روی آنها تحقیق کنم. شاید بیشترین کاری که می کنم، تحقیق در قرآن است. بعد از آن دعاهای ماثور مخصوص شب قدر را می خوانم. یعنی دعاهایی که مشخصا مخصوص آن زمان است.
• قدر در لغت عربی چند معنا دارد و همه معانی با این مسما صدق می کند. یک معنایش سرنوشت و تقدیر و یک نوع برنامه ریزی برای زندگی است. دوم به معنای عظمت و منزلت است و در زبان فارسی هم بکار می بریم. سوم به معنای تقسیم و سهم است که این تعبیر در زبان عربی است. چهارم به معنای تنگی و مضیقه است. در مواردی بکار می رود که تحت فشار و جا کم باشد. در قرآن هم آیاتی داریم که کلمه قدر این معانی را دارد. همه این معانی می تواند در شب قدر باشد.

• اما مهمترین مطلبی که ما دنبال آن هستیم، این است که شب برنامه ریزی برای سالی است که درپیش داریم. عظمتش به خاطر این است که درب های رحمت الهی باز می شود و قرآن در چنین شبی نازل شده است. به معنای سهم است، چون طبق روایات در این شب سهم انسانها و همه موجودات برای یک سال تعیین می شود.

• اینکه به معنای تنگی است، براساس روایات می باشد. گفته اند; آن قدر ملائکه و روح که موجود عظیمی در بین همه مخلوقات عالم است، در این شب به زمین می آیند که حضور آنها اگرچه جسم نیستند، جا را برای ما تنگ می کند. خواستند تشبیه کنند که از بس می آیند، فضا پر از فرشتگان می شود. بنابراین هر چهارمعنایی که برای قدر در لغت می بینید، می توانید برای شب قدر بکار بگیرید. ولی به نظر می رسد مهمتر از همه معنای اول یعنی برنامه ریزی و سرنوشت سازی است.

• کلمه قدر ؛ رابطه ای با قضا و قدر الهی دارد .هر دو کلمه از یک ریشه هستند. قضا کلی تر و قدر به زمان محدودتری مربوط است. همه مخلوقات جهان در پوشش قضا و قدر زندگی می کنند. در شب قدر بخشی از قضا و قدر را داریم که طبق روایات از شب قدر شروع می شود و تا شب قدر سال آینده ادامه دارد. درست مثل بودجه ریزی هایی که الان رسم است که می نشینند بودجه ای برای یکسال می نویسند که در طول سال اجرا و گاهی کم و زیاد می شود. می توان همین حالت را تشبیه کرد.

• این موضوع ؛ تناقضی با اختیار ما پیدا نمی کند .در بحث کلی قضا و قدر می گنجد. قضا و قدر طولانی ترین بحث مشاجرات دنیای اسلام است. از زمان پیامبر(ص) تا الان اهل کلام و دیگران درگیر هستند و نظرات هم مختلف است. شیعه نظر مشخص تری دارد و امر بین امرین می گوید. یعنی هرچه را که حساب کنید، انسان سهمی در تحقق آن دارد و سهمی را هم خداوند ایفا می کند.

• مثال روشنی می زنم که در قرآن در سوره واقعه هم هست. باغ را در نظر بگیرید. باغبان، زمین را شخم می زند، بذر می پاشد، آبیاری می کند، هرس می کند و برداشت می کند که باغ محصول و نتیجه زحمات باغبان است. ولی این در شرایطی حاصل می شود که خداوند خاصیتی را در نور، ظلمت، زمین، هوا، آب، حرارت، برودت، بذر و قانون حاکم بر کشت و کار قرار می دهد. اگر هرکدام عمل نکنند، به جایی نمی رسد. بنابراین اختیار ما در کارهایی که به ما مربوط می شود، موثر است و قرآن می فرماید: "لیس للانسان الا ما سعی" یعنی "ما نتیجه زحمات خود را می گیریم" بقیه لطف خداست، یعنی سرمایه ای است که خداوند در اختیار ما گذاشته است. اختیار ما سلب نیست. مثلا می توانید نماز بخوانید یا نخوانید. می توانید کار زشتی را انجام دهید یا ندهید. هر تصمیمی را خود انسان می گیرد. خداوند زمینه را فراهم کرد و مسبب الاسباب است. خودمان سبب ها را فراهم می کنیم و خداوند قدرت سبب را به ما داده است.

• بین شیعه و سنی در شب های قدر اختلاف هست . در خود شیعه هم اختلاف است. این کار که دلیل عقلی ندارد تا با عقل و استدلال ثابت کنیم که این قطعا زمان قدر است. نقلی است که بیشتر به منابعی برمی گردد که شیعه و سنی دارند. ما بیشتر روایات خود را از ائمه(ع) می گیریم که از پیامبر(ص) گرفتند. اهل سنت هم از صحابه می گیرند که صحابه هم از پیامبر(ص) گرفتند. در زمان خودتان هم اگر در جلسه ای نباشید و کسانی بخواهند از مباحث جلسه برای شما نقل کنند، می بینید اقوال مختلف است. حتی در زمانی که ثبت و ضبط می شود و صدا و تصویر موجود است. تا چه برسد به زمانی که همه سخنان شفاهی بود و سینه به سینه منتقل می شد. در زمان پیامبر(ص) حرفهایی از این گونه را نمی نوشتند و حتی عمر و دیگر خلفا مدتی نهی کردند که کسی بنویسد.

• کتابت برای شیعه ممنوع نشده بود. ولی چون حکومت این کار را نمی کرد، شیعه هم برای نوشتن در فشار بود. حتی در زمانی که کتابت بود و مثلا امام صادق(ع) درس می گفتند و شاگردانش می نوشتند و بعدها نقل می کردند، یکنواخت نیست و متضاد است. در بعضی مسایل تقیه است. یعنی ائمه(ع) مطالبی را می گفتند، ولی چون اگر غیر از خواسته حکومت می گفتند، آن حرف اسباب زحمت می شد. بنابراین مشکلات فراوانی داریم که منظور اصلی روایات را بفهمیم. لذا علم سختی است.

• می توانیم در کانون مسئله قدر، تقدیر و سرنوشت، رهبری مثل علی ابن ابیطالب(ع) را مجسم کنیم که در پیرامون او انسان های صالح خلق می شوند و وقتی خودشان نیستند، از انوار ایشان در روایات و نهج البلاغه(ع) و تربیت و بعدها از طریق شاگردانشان به تدریج به ما می رسد، در زندگی انتخاب می کنیم و الگو قرار می دهیم که برای زندگی انسانها تقدیر کننده و سرنوشت ساز است. اصولا این روایات به ما شکل می دهد.

• از دید ما مسئله این گونه است که پیامبر اکرم(ص) جامعه منظم مدینه را ساختند و عروج کردند و امت اسلامی یک جامعه منظم را با اصول مرتب در شرایط مناسب تحویل گرفتند. در چنین شرایط میراث خوار زیادی پیدا می شود. در همه انقلاب ها این گونه است. آن وضع برای حضرت علی(ع) پیش آمد که مظلوم شدند. کاری را ایشان می بایست ادامه دهند، دیگران خواستند ادامه دهند و ایشان را منزوی کردند. فکر می کنم چند سالی که منزوی بودند، از لحاظ شخصی برایشان راحت تر بود. یعنی تا موقعی که مسوولیت پذیرفت. موقعی سراغ حضرت علی(ع) رفتند که به بن بست رسیدند. یعنی شرایط به گونه ای شد که مردم مصر، مکه، مدینه و جاهای دیگر بر خلیفه وقت شوریدند و آن شرایط برای آن خلیفه پیش آمد و به در خانه حضرت علی(ع) آمدند. ایشان اگرچه محق بودند، ولی می دیدند که چه اتفاقاتی می افتد، با شرایطی که درست شده بود و سالها از مبدا وحی فاصله گرفته بودند، ایشان می بایست از نو شروع می کردند. لذا یکی از اولین خطبه ها که فکر می کنم خطبه شانزدهم باشد، تعبیری دارد و می فرماید: "قدعادت کهیئتها یوم بعث الله نبیکم" بار دیگر همانند روزگاری که خداوند، پیامبرتان را مبعوث داشت، در معرض آزمایش واقع شده اید.

• این یعنی به نقطه صفر برگشت. آن همه مشکلاتی که پیامبر(ص) تحمل کرد و جامعه را آنگونه تحویل داد. یکی از خطبه های نهج البلاغه این گونه شروع می شود. ایشان با آن همه مشکلاتی که در اداره حکومت بود، شروع کرد. رقبای فراوانی خلق شده بود. از پیش معین شده و پیامبر(ص) به ایشان گفته بود و خود ایشان هم می دانستند که سه گروه قاسطین، ناکثین و مارقین علاوه بر مشکلات فراوان داخلی در مقابل ایشان صف بندی خواهند کرد. این گروهها سه جنگ بزرگ را بر ایشان تحمیل کردند که حقیقتا دوره سختی برای علی ابن ابیطالب(ع) بود. ایشان می خواست هم دوباره الگویی از جامعه اسلامی ارائه دهد و هم می بایست جنگ های داخلی کند. جنگ های خارجی برای حضرت علی(ع) مشکل نبود. ولی وقتی مسلمانان در مقابل هم قرار بگیرند، بسیار سخت است که می توان از کلمات ایشان فهمید. فکر می کنم مظلومانه ترین قطعه زندگی علی ابن ابیطالب(ع) از مکه تا مدینه همین دوره ای بود که در کوفه به صورت ظاهر خلیفه و حاکم بودند و این مسایل پیش می آمد. بعضی ها تفسیر می کنند که عبارت "فزت برب الکعبه" به معنای راحتی است. یعنی راحت شدم. شاید معنایش همین باشد.

• در جنگ جمل بسیار بر مولا علی ابن ابیطالب(ع) سخت گذشته است. چون اقوالی را شنیدند و حتی بر جسد طلحه گریه کردند. کسانی که زمانی با هم همدوش بودند، الان چه اتفاقی افتاد که علی(ع) با چنین حالتی بر جسد ایشان گریه می کند؟!

• طلحه که شخصیت متشخصی بود. همان سربازان عادی هم که کشته می شدند، بچه مسلمانانی بودند که از دو طرف کشته می شدند و همه اینها برای حضرت علی(ع) خون دل بود. همان خوارج که با آن خشونت و خشکی برخورد می کردند، حضرت علی(ع) کلماتی در مورد آنها دارد که نشان می دهد بسیار برایشان سخت گذشته است.