سال 69 در زمان ریاست مصطفی‌هاشمی‌طباء در سازمان تربیت بدنی بود که فدراسیو‌ن ورزش‌های اسلامی زنان تشکیل شد. فائزه‌ هاشمی، دختر آیت‌الله علی‌اکبر رفسنجانی، رییس جمهور وقت که یکی از حامیان اصلی ورزش زنان درایران بود و برای تشکیل این فدراسیون تلاش‌ِهای زیادی کرده بود، ریاست این فدراسیون را به عهده گرفت.

او چهار دوره بازی‌های اسلامی زنان را در ایران برگزار کرد و تنها در این بازی‌ها بود که زنان اجازه رقابت با ورزشکاران دیگر کشورها را داشتند. بعد از اقدام انجمن‌های ورزشی زنان با فدر اسیو‌ن‌ها و طراحی پوشش اسلامی برای زنان و حضور آنها درتورنمنت‌های بین‌اللملی، فعالیت این فدراسیون هم کمرنگ شد. با این حال این فدراسیون هنوز به عنوان حامی ورزش زنان مسلمان مطرح بود. اما هفته پیش کمیته ملی المپیک به بهانه کمبود بودجه این فدراسیون را تعطیل کرد.

مسئولان این کمیته توضیح مشخصی دراین باره نداده‌اند. اما در بیانه‌یی که دبیرخانه فدراسیون ورزش‌های اسلامی زنان منتشر کرده، آمده بود که ریاست فائزه هاشمی، تنها دلیل تعطیلی این فدراسیون بوده است.هاشمی بعد از انتخابات ریاست جمهوری در خردادماه گذشته، در جبهه مخالف دولت قرار گرفت. مصطفی هاشمی‌طباء که یکی از مخالفان این اقدام کمیته ملی‌المپیک است، دیروز در گفت‌وگویی با خبرنگار ایلنا، عواقب این کار را تشریح کرد:

*ایران سال 2009 میزبان بازی‌های کشورهای اسلامی بود که به بهانه‌هایی این میزبانی را پس داد. هفته پیش هم فدراسیون ورزش‌های اسلامی زنان را تعطیل کرد. این اتفاقات موقعیت ایران را در بین کشورهای اسلامی تضعیف نمی‌کند؟

ما شعار می‌دهیم که باید بین کشورهای اسلامی نفوذ کنیم و بین آنها باید اتحاد برقرار شود. مدت‌ها هم به این بحث‌ها ادامه می‌دهیم.اما تبدیل این حرف‌هابه واقعیت ابزارهایی می‌خواهد. خود من سال‌ها تلاش کردم که بازی‌های کشورهای اسلامی را راه‌اندازی کنم. با این که کشورهای عربی اصرار داشتند که بازی‌ها باید به نام کشورهای عربی برگزار شود ونه کشورهای اسلامی، مسابقات شنا کشورهای اسلامی را هم درایران برگزار کردم.اولین دوره‌ بازی‌ها هم به نام کشورهای اسلامی در عربستان برگزار شد. قرار بود ایران میزبان دوره دوم باشد که به هر دلیلی این کار نشد. در صورتی که با مدیریت درست می‌توانستیم این کار را انجام بدهیم. ما چهار سال فرصت داشتیم که به نام بازی‌ها مطالب و مسایل بسیار زیادی را از طریق تلویزیون ومطبوعات در کشورهای عربی مطرح کنیم که این موقعیت را از دست دادیم. فدراسیون ورزش‌های اسلامی زنان هم یک فرصت خوبی بود برای طرح چیزی که در دنیا علیه اسلام وجود دارد و به اسلام هراسی معروف است. مجله تایم به تازگی عکسی از یک زن افغان روی جلدش منتشر کرده که طالبان دماغ او را بریده بودند. این تصویری که به نام اسلام آن را نشان می‌دهند. ما با ادامه بازی‌های اسلامی زنان می‌توانستیم تبلیغاتی را از اسلام و زنان داشته باشیم. آنیتا دوفرانس آمریکایی، مسئول زنان در کمیته بین‌المللی المپیک بود که به ایران آمد وخیلی از بازی‌ها استقبال کرد. او پذیرفت که برگزاری این بازی‌ها بهترین کار برای زنان است.

*شما دلیلی را که کمیته ملی‌المپیک برای تعطیلی این فدراسیون مطرح کرده، قبول دارید؟

نه بودن بودجه حرف وبازی است.الان که برای هر نوزادی که متولد می‌شود، یک میلیون تومان به حسابش واریز می‌کنیم، برای ایران مقیم خارج کنفرانس برگزار می‌کنیم و هزار کار دیگر. به نظر نمی‌رسد که مشکل مالی داشته باشیم. آنها به جای این بهانه باید می‌گفتند که فائزه هاشمی صلاحیت ندارد . رای می‌دادند واو را برکنار می‌کردند و فرد دیگری را جایش می‌گذاشتند. بدین طرق تحت فشار چیزی را گفتن، کار ترسوهاست .کسی که شجاع باشد می‌گوید فائزه هاشمی صلاحیت سیاسی ندارد که گفتن این هم رای دادگاه را می‌خواهد، او را برکنار می‌کرد و بعد خانم دیگری را مثلا فاطمه رجبی را به جای فائزه می‌گذاشت.

*فکر می‌کنید کمیته بین‌المللی المپیک موضعی در این باره بگیرد؟

من یادم نمی‌آید که آنها این فدراسیون را تائید کرده باشند. کمیته بین‌اللملی المپیک در کل روی بازی‌هایی که به نام مذهب برگزار می‌شود، حساس است. البته بعضی وقت‌ها هم مخالف این موضعش عمل می‌کند.ژاگ روگ رییس این کمیته مخالفتی با برگزاری بازی‌ها نکرد. اما تائید نهایی‌اش را خاطرم نیست. به هر حال اگر آنهامی‌خواستند این فدراسیون را تائید کنند، با حذف فدراسیون همه چیز منتفی است. و درکل دیدگاه خوبی روی این اقدام ایران وجود نخواهد داشت.

*تعطیلی این فدراسیون تاثیری هم روی ورزش زنان ایران می‌گذارد؟

بحثی که در کمیته بین‌اللملی المپیک داشتم، درباره این بود که همه فقط به تربیت ورزشکاران فکر می‌کنند، اما ورزش زنان مربی، داور، مدیر، پزشک و... می‌خواهد.و این کاری است که ایران انجام می‌دهد. من یک ساعت در این باره حرف زدم و آنها را قانع کردم که روش ما روش بهتری است. از این نظر مطمئنا حذف فدراسیون در ورزش زنان ایران تاثیر منفی می‌گذارد.

شیفته مغرور از اهمیتی که هیدینک بزرگ به بازی های باشگاهی شان می دهد. اینکه سرمربی هلندی مستقیم از هلند به استانبول می آید تا بازی فنرباغچه و سان بویز را تماشا کند.
اینکه او به فاصله 24 ساعت به استادیوم بورسا می رود تا بازی این تیم در سوپر لیگ ترکیه با ترابوزان را از نزدیک ببیند.

گاس هیدینک هنوز رسما کار خود را با ترکیه آغاز نکرده. او اگرچه قرارداد کاری اش را با این تیم بسته تا تجربه ای جدید در فوتبال ملی را این بار با تیمی نیمه اروپایی و نیمه آسیایی آغاز کند اما همه مردم این کشور معتقدند مربی بزرگ همیشه موفق ، فوتبال آنها را متفاوت تر از همیشه خواهد کرد و فوتبال شناور هلندی می تواند ترکیه را پدیده جدید فوتبال اروپا کند. تیمی به مراتب قدرتمند تر از تیم هیدینک در روسیه که ترک ها خود را صاحب سبک در فوتبال می دانند که هم لیگی منسجم تر دارند و بازیکنانی بزرگ تر.
فوتبال شاید بزرگترین نماد حرکت سریع ترک هاست به سوی گذر از جهان سوم و عشق به تیم ملی را می توان در سراسر شهر دید. شهر پر است  از نوجوانان و جوانانی که پیراهن های تیم ملی کشورشان را به تن دارند. ترک ها به جام جهانی نرسیدند اما برای شان دنیا پایان نیافته. حالا آنها با مربی جدید به افقی روشن می اندیشند. صباح از شروع هیدینک  با ترکیه می نویسد:« سرمربی از تور اروپایی خود برگشته . او که در این تور به اردوهای تیم های باشگاهی سر زده از روند آماده سازی تیم ها آگاهی دارد و حالا می خواهد تیمی جدید را برای مان بسازد. او شکست فنرباغچه را از نزدیک دید و بازی بورسا با ترابوزان را هم قرار است در ورزشگاه باشد. همه چیز خوب است و او ورود بازیکنان بزرگ جدید به فوتبال ترکیه مثل گوتی و کوآرشما را باعث افزایش هیجان و کیفیت لیگ می داند و می خواهد از همین روزهای آغازین ، همه چیز را زیر نظر داشته باشد.»
در سطح شهر ، مردم از حضور مربی بزرگی چون هیدینک در راس کادرفنی شان موفق هستند اما این معنایش نفرت از فاح تریم یا سنول گونش ، دنیزلی یا هر مربی دیگری نیست. ورود مربی بزرگ فتح بابی است برای شروعی تازه. فاتح برای شان رویایی است همچون سلطان احمد فاتح . او بخشی است از تاریخ شان. تاریخ با شکوه موفقیت های ملی این مربی. فوتبال را با بردهای شان همان قدر برای شان دوست داشتنی است که ممکن است باخت داشته باشد. اینجا خبری از دعواهای هر روزه نیست. روزنامه ها پر نیست از مصاحبه های تند مربیان تیم های لیگی علیه تیم ملی . شرایط را با تهران مقایسه کنیم. نه فقط در این سه سال کابوس بار فوتبال. تاریخ را کمی از دورتر مرور کنیم. ایویچ بزرگ در تهران است و همه او را نفرین می کنیم. توطئه رخ می دهد تا او قربانی باشد  و بعد تا سال ها حسرت نبودش را می خوریم.

بلاژویچ ، پورحیدری ، طالبی ، برانکو ، مایلی کهن ، براگا ، دایی ، قطبی ، شاهرخی ، قلعه نویی ؛ هیچ یک رستگار نیستند.

 فارغ از مکانیسمی که اینان را برای تیم ملی بر می گزیند ، هیچ یک حتی برای لحظه ای حتی در زمان صدور حکم مربیگری به نام شان نمی توانند هیجان و لذت فوتبال را برای ما به همراه بیاورند  . شمارش معکوس است که از لحظه شروع کار برای برکناری شان آغاز می شود و سهم مان فقط و فقط از فوتبال می شود حسرت.

برای ترک ها آنچه از تجربه مربیان قبلی مانده خاطرات شیرین است و آنچه ما از مربیان مان به یاد داریم اینگونه؛ دایی: کابوس از حذف جام جهانی ، قطبی: افسوس خواری برابر تیم های درجه چندم آسیایی ، قلعه نویی: کابوس حذف از جام ملتهای آسیا و البته محمد مایلی کهن: داغ حذف تیم ملی از المپیک آتن .