رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: اگر دل‌های مردم یک جامعه با حکومت و حاکمان خویش همراه شوند، قوی‌ترین پشتیبانان خواهند بود.

به گزارش گروه دریافت خبر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در بیان دیدگاه‌ خود به مناسبت هشتم تیرماه، روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی، با بیان این‌که " بشریت که گل سرسبد مخلوقات خداوند در کارگاه آفرینش است، تنها مخلوق در میان مخلوقات بی‌شمار است که شباهت‌هایی با خالق خویش دارد" ادامه داد: شاید همین مساله بود که وقتی ملائک با جمله «أتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء» از خالق جهان توضیح خواستند، خداوند در پاسخ فرمود: «انّی اعلم ما لا تعلمون»

وی خاطرنشان کرد: در میان همه صفات دانش و «ابداع» نزدیکترین وجه شباهت انسان با خداوند است که «بدیع السموات والارض» می‌باشد و بشر نیز در طول حیات خویش از نخستین مراحل تکوین تاکنون، براساس همین توانایی که خدا در نهادش نهاد، در جهت بهبود زندگی فردی و اجتماعی دست به توسعه دانش، ابداعات و اختراعات زد و یکی از خیره‌کننده‌ترین پیشرفت‌های بشری، علوم مربوط به شیمی است که در سابق «کیمیا» خوانده می‌شد.

وی ادامه داد: علمی که دستاوردهای آن برای تداوم حیات بشری ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است، اما حس کنجکاوی، ضرورت دفاع و بازدارندگی و بالاتر از همه، روحیه زیاده‌طلبی در وجود بعضی از انسان‌ها و جوامع موجب شده متأسفانه قدم در راهی گذارند که موجبات اضطراب و نگرانی و در بعضی از مقاطع تاریخی باعث سلب سلامت و حیات هم‌نوعان خود شده‌اند.

رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: سلاح‌های شیمیایی و میکروبی که اخیراً سلاح‌های اتمی نیز به آن‌ها اضافه شده و از آن‌ها به «سلاح‌های کشتار جمعی» تعبیر می‌شود و کاربرد غیرانسانی آن‌ها، باعث شده است که بشریت با همه نیازهایی که به استفاده‌های صلح‌آمیز آن‌ها دارد، صراحتاً فریاد می‌زند که این خطرها را مهار کنید.

وی یادآور شد: نگاهی از سر تأمل به تاریخ استفاده از این نوع سلاح‌ها، نشان می‌دهد که کاربران آن‌ها انسان‌های ظالم و آسیب‌دیدگان آن انسان‌های مظلوم می‌باشند. قدرت‌های استکباری و استعماری و اذناب آنان که سیطره خویش بر ملت‌ها و تداوم حیات خود را بر پایه ارعاب و تهدید نهاده‌اند و در این راه چه وسیله‌ای بهتر از سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و اتمی است که می‌تواند علاوه بر قتل نفس و ویرانگری، تا نسل‌های متمادی انسان‌های مریض و علیل به بار آورد؟! همان کاری که آمریکا در جنگ جهانی دوم بر سر مردم مظلوم و بی‌دفاع دو شهر ناکازاکی و هیروشیما آورده است.

وی خاطرنشان کرد: همیشه در کنار اندیشه‌ای افراطی و تفریطی، تفکرات اعتدالی هم وجود دارد تا عده‌ای – هرچند قلیل- در کنار انسان‌ها، کشورها و قدرت‌های زورگو و زورمدار، با عنوان عقلای قوم قدم بردارند که اگر قرار باشد مصداقی برای این نکته آورده شود، باید به مخالفان گسترش سلاح‌های شیمیایی و اتمی و موافقان برچیده شدن این نوع سلاح‌ها از همه جای جهان اشاره شود. مخالفت با گسترش سلاح‌های کشتار جمعی مانند زشت بودن دروغ و دزدی در همه فرهنگ‌ها، حتی کم‌فرهنگ‌ترین کشورها رسوخ کرده و امروز کشوری نیست که شعار آن را با شور و حال ندهد، اما از قدیم گفته‌اند که «به عمل کار برآید، به سخنرانی نیست.» چراکه همگان می‌دانند روحیه انسانی، حتی در کمترین حالت انصاف، با قتل و غارت مخالف است.

هاشمی رفسنجانی گفت: خوشبختانه جمهوری اسلامی ایران که پس از سقوط ژاندارم تهدید منطقه، یعنی حکومت پهلوی، در بهترین کشور دنیا از لحاظ فرهنگ دینی با مردم هوشمند و جغرافیایی استراتژیک تأسیس شد. در طول 8 سال جنگ تحمیلی که رژیم بعث عراق با چراغ سبز غرب، فجیع‌ترین جنایات را در خطوط مقدم و پشت جبهه ایران مانند سردشت و حتی در حق مردم بی‌گناه خویش در حلبچه مرتکب می‌شد، جمهوری اسلامی ایران علی‌رغم توانایی در ساخت و به‌ کارگیری سلاح‌های شیمیایی هرگز به خود اجازه نداد که پا را از دایره انسانیت فراتر بگذارد و اصولاً نوع نگاه مسوولین و مردم ایران اسلامی به مواد شیمیایی و اتمی، استفاده صلح‌آمیز می‌باشد و خوب می‌داند که اگر از این دانش و تکنولوژی در جهت رفاه اجتماعی گام بردارد، مهمترین و اساسی‌ترین قدم در راه فتح دل‌هاست و اگر دل‌های مردم یک جامعه با حکومت و حاکمان خویش همراه شوند، قوی‌ترین پشتیبانان خواهند بود و خطرناک‌ترین حکومت‌ها برای قدرت‌های استعماری، کشورهایی هستند که در دانش‌های روز به استقلال رسیده باشند که درآن صورت بدون کمترین خون‌ریزی، چنان بر دل‌های مردم دنیا حکومت می‌کنند که از هر نوع سلاح مخرّب عمیق‌تر خواهد بود. مساله‌ای که امروزه قدرت‌های غربی را آزار می‌دهد و در این راه هرگونه کنش و واکنش را برای خود توجیه می‌نمایند.

وی خاطرنشان کرد: القای «انحراف ایران از مسیر صلح‌آمیز فعالیت‌های هسته‌یی» که این روزها ترجیع‌بند کشورهای مستکبر و مجامع بین‌المللی تحت سیطره آن‌هاست، از این وحشت نشأت می‌گیرد و چون ایران اسلامی پیشرفته و توسعه‌یافته را برنمی‌تابند، هرگونه دروغ را برای خود توجیه می‌کنند. وگرنه ایران علاوه بر اثبات تفکرات انسانی خویش در دفاع مقدس، در طول سال‌های پس از آن نیز، همکاری‌های همه‌جانبه- حتی فراتر از قانون در امضای کنوانسیون- در راه اعتمادسازی حرکت کرده است.

وی ادامه داد: نکته جالب در این کش و قوس‌های سیاسی، ادعای خیرخواهی قدرت‌هایی است که سابقه تاریخی شرّ آنان تا به حال دامن بسیاری از کشورها مانند ژاپن، ویتنام، فلسطین، لبنان، افغانستان و عراق را گرفته است و کار را به جایی رسانده‌اند که مسوول رسمی آمریکا وقیحانه ایران را تهدید به استفاده از سلاح‌های اتمی می‌نماید.

رییس مجلس خبرگان اظهار کرد: ما می‌گوییم «رطب خورده منع رطب کی کند؟»! کشوری که آشکارا در گفتار و رفتار چنین است، چگونه می‌تواند منادی صلح در مخالفت با گسترش سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و اتمی باشد. به هر حال اهمیت این موضوع در نامگذاری یک روز در تقویم ملت‌ها خود را نشان می‌دهد و می‌طلبد تا به‌گونه‌ای عمل کنیم که ابتدا داشتن این نوع سلاح‌ها را از فرهنگ منافع حیاتی این کشورها حذف کنیم تا پس از آن در جهت جهان عاری از سلاح‌های کشتار جمعی قدم برداریم. تا زمانی که چنین باشد، هر کشوری در جهت حفظ منافع حیاتی خویش گام برمی‌دارد.

رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام با اشاره به این‌که 29 سال از هفتم تیر 1360 می‌گذرد، خاطرنشان کرد که اوراق دفتر این 29 سال هر روز حادثه‌ای را در سینه خویش دارد.

به گزارش گروه دریافت خبر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در بخشی از بیان دیدگاه‌های خود درباره هفتم تیر، سالروز شهادت دکتر بهشتی و 72 تن از یاران ایشان افزود: انقلاب جوان با همه فراز و فرودها در مسیر تکامل است و امام نیست، اما وصیت‌نامه و مجموعه آثار گفتاری، شنیداری، نوشتاری و دیداری‌اش چراغ راه ماست. دشمنان نیز هستند، اما رنگ عوض کرده‌اند. هنوز در کیش و کمان دشمنی خویش تیرهای توهین و تهمت و دروغ را دارند که هر از چند گاهی چشم بسته و چشم باز می‌اندازند. گاهی به هدف می‌خورد و گاهی مثل همیشه بر سنگ.

وی خاطرنشان کرد: ما نیز با همه سفارشاتی که از پیرو مراد خویش داشتیم، شاید به خاطر دلتنگی‌های زمانه، سعه‌صدر سابق را نداریم. دشمنان ما وسیع‌تر شده‌اند، اما دایره دشمن‌شناسی ما محدود شده است. دشمنان دوست‌نما در ما رخنه کرده‌اند و بر پنجره نگاه ما برای رویت دوردست‌ها گل گرفته‌اند، روزمرگی ما را به اضطراب واداشته است.

وی گفت: مشفقانه‌ترین انتقادها را برنمی‌تابیم و نقشه‌های شوم دشمنان دوست‌نما را درنمی‌یابیم. نفاق را صداقت، توهین را صراحت، دروغ را درایت، تهمت را شجاعت و شعار را بصیرت می‌دانیم. اما در این آشفته بازار، انقلاب اسلامی و آرمان‌های امام راحل آن عزیزی است که؛

گر نگه‌دار وی آن است که من می‌دانم/ شیشه را در بغل سنگ نگه می‌دارد.

رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام با اشاره به این‌که " انقلاب آن روزها اگر با رفتن مطهری، بهشتی، باهنر و رجایی احساس خلاء می‌کرد - که با وجود امام نمی‌کرد-" افزود: امروز مطهری‌ها، بهشتی‌ها، باهنرها و رجایی‌ها فراوانند و حتی اگر تیر تهمت‌ها برای ترور شخصیت‌ها زهرآگین شود، پادزهر داوری مردم نمی‌گذارد بار گرانقدر این درخت تناور، یعنی انقلاب اسلامی خشک و حتی شاخ و برگ‌هایش پژمرده گردد.

وی تاکید کرد: سرچشمه انقلاب هنوز جوشان است و زلال جاری آن شاید در مسیر گل‌آلود شود، اما این وعده تخلف‌ناپذیر خداوندی در «استعینوا بالصبر و الصلاه» و «ان تنصروا الله ینصرکم» است که ان‌شاءالله به اقیانوس ظهور حضرت حق می‌پیوندد.

به گزارش ایسنا آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در بیان دیدگاه‌های خود درباره هفتم تیر، سالروز شهادت دکتر بهشتی و 72 تن از یاران ایشان، نیز با اشاره به خاطره‌ای از آن دوران یادآور شد: بیست و نه سال پیش، بعدازظهر روز 7 تیرماه در لحظات پایانی یک جلسه طولانی شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی در سرچشمه تهران که درباره مسائل جنگ و انتخاب وزیر امور خارجه بود و بسیاری از دوستان و مسوولان آن روز به‌ویژه دو همسنگر دیرینم آیت‌الله دکتر بهشتی و آیت‌الله دکتر باهنر حضور داشتند، خبر آوردند که حال همسنگر دیگرمان، آیت‌الله خامنه‌ای که روز قبل در یک بمب‌گذاری در مسجد ابوذر مجروح شده بود، وخیم است.

در یک آن چشمم با چشمان شهید بهشتی تلاقی کرد و عمق ناراحتی را در وجودشان دیدم. جلسه به پایان رسید و پس از مشورت، قرار – که در آن لحظات تقدیر بود- بر این شد که من بر بالین مجروح در بیمارستان بروم، دکتر باهنر به خاطر خستگی مفرط، لحظاتی قبل از انفجار در حال ترک محل بودند که قبل از خروج از درب حیاط موج انفجار همراه با شعله ایشان را متوقف می‌کند تا پس از حادثه شاهد و مخبر صادقی از منظره دهشت‌بار باشند و دکتر بهشتی بماند تا در جلسه‌ای دیگر با مسوولان عضو حزب از قوای مقننه، قضاییه و مجریه، درباره مسائل کشور بحث و تبادل‌ نظر کنند.

وخامت حال آیت‌الله خامنه‌ای به‌گونه‌ای بود که همه چیز را فراموش کرده بودم و تمام فکر و ذکرم به کارهای پزشکانی معطوف بود که برای کم کردن آلام ایشان تلاش می‌کردند.

با این‌که با حاج احمدآقا در منزل قرار داشتم، دیروقت به منزل رسیدم و دیدم ایشان منتظرم نشسته است. بحث درباره انتخابات ریاست جمهوری بعد از عزل بنی صدر بود. نمی‌دانم چقدر گذشت که صدای زنگ تلفن مرا به سوی خود برد. صدایی خسته از آن سوی تلفن، شکسته و بسته خبر از حادثه‌ای در سرچشمه داد که بر من آوار شد.

چشمم را بر هم گذاشتم، قیافه و اسم همه کسانی به نظر می‌آمد که قرار بود در آن جلسه باشند، مخصوصاً آخرین لحظات دیدار من با دکتر بهشتی و سخنانش که در آستانه خروجی درب که فکر می‌کنم گفتند: «تو برو، آن‌جا واجب‌تر است و ما این‌جا را اداره می‌کنیم.»

نمی‌توانستم باور کنم که پس از مطهری، مفتح، هاشمی‌نژاد که رفته بودند و خامنه‌ای که معلوم نبود می‌ماند یا می‌رود، حالا بهشتی و باهنر هم رفته باشند. گویی آسمان بر من فرود آمده بود و غم با همه سنگینی خویش قلبم را می‌فشرد و صدای زنگ تلفن که گاه‌گاه به گوش می‌رسید و فاطمه، دخترم، برمی‌داشت و با خبرهای ضد و نقیضی که می‌شنید، بر التهاب قلبم، آب می‌زد و آتش.

نمی‌دانستم چکار کنم، مأموران امنیتی اجازه حضورم را در محل حادثه نمی‌دادند و کلام تکراری آن‌ها در پاسخ به پرسش تکراری من که «چه شده؟» این بود که صدای آمبولانس‌ها قطع نمی‌شود، مردم مشغول بیرون کشیدن جنازه‌ها و مجروحان از زیر آوارها هستند.

در گرماگرم آن لحظات هیجانی، صدای تلفن مرا به سوی خویش برد و وقتی گوشی را برداشتم، دیدم صدای دوست‌داشتنی دکتر باهنر است که انگار از آسمان‌ها صحبت می‌کند، بغض‌آلود و متعجب سلام و علیک کردیم. من فکر می‌کردم او نیز در جلسه است. او گفت: دربان به من گفته بود که تو از درب خارج شده‌ای. پرسیدم: چه شد؟ تو چه شده‌ای؟ گفت: «قبل از شروع جلسه، آقای درخشان (یکی از شهدا) که خستگی مفرط مرا دید، به اصرار گفت که بروم تا استراحت کنم.

آمدم نزدیک درب بزرگ. همان لحظه که می‌خواستم نزدیک ماشین شوم انفجار رخ داد. شعله آتش تا درب خروجی رسید و شیشه‌های ساختمان وسط شکست. دیوارهای سالن عقب رفته و سقف یکپارچه آمده پایین. برق خاموش، صدای ضجه و استغاثه و ذکر و دعا از زیر آوار به گوش می‌رسید. آتش‌نشانی آمده و جرثقیل می‌خواهد سقف را یکپارچه بردارد. خطر ضدانقلاب هم وجود دارد و مردم نمی‌گذارند چهره‌های سرشناس در محوطه بمانند. با زور و التماس آن‌ها را از صحنه بیرون می‌برند.»

نمی‌دانم بر زبان آوردم یا در دلم بود که به خاطر زنده ماندن ایشان خدا را شکر کردم، اما نمی‌دانستم او نیز به همین زودی‌ها مسافر است. پرسیدم: بهشتی چه شد؟ گفت: نمی‌دانم، خبرها متناقض است. می‌گویند سالم است، می‌گویند مجروح شده و می‌گویند به شهادت رسید.

آن شب برای من به درازای شب عاشقان بیدل بود، اما با این تفاوت که در سحرگاهش به جای وصل، خبر از هجران آوردند. ساعت 2 بامداد بود که خبر آوردند بهشتی، بهشتی شده و من کوه مصیبت رفتنش را بر دوش گرفتم تا کارهای مملکت در غیاب دو رئیس قوه دچار مشکل نشود. صبح علی‌الطلوع به نخست وزیری رفتم تا هم بیشتر بدانم و هم ببینیم چکار باید بکنیم. قرار شد در یک پیام رادیویی با مردم صحبت کنم و دلداری‌شان بدهم!! پس از آن به مجلس رفتم، مجلسی که خانه ملت بود، حالا دیگر خانه عزا شده بود. 27 نماینده از نقاط مختلف کشور پر کشیده بودند. کمی با نمایندگان صحبت کردم و قرار شد به مأمن دل‌ها، یعنی جماران برویم تا دلگرمی فراق یاران را از کوه صبر یعنی امام(ره) بشنویم. 5 /8 صبح روز بعد از حادثه بود که در اتاق کوچک بیرونی امام را دیدم. دل ما می‌لرزید که نکند از فراق «بهشتی مظلوم» دلش بایستد که دل امتی می‌ایستاد. با دیدن او، نمی دانم چه شد که این شعر به یادم آمد:

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت سر خمّ می‌سلامت، شکند اگر سبویی

باورکردنی نبود که ایوب زمان در آن حالات که می‌دانستم آتش غم در همه وجودش شعله می‌کشد، با ذکر حادثه و لطیفه‌ای از تاریخ قدیم حوزه علمیه نجف و اشاره به سرنوش انبیاء و اولیاء به ما آرامش و اعتماد به نفس دادند.

کبوتر خیالم بر شاخسار یاد هر عزیزی می‌نشست که هنوز نمی‌دانستم زنده‌اند یا شهید شده‌اند، چون از لحظه انفجار تاکنون کسانی را دیده بودم که فکر می‌کردم شهید شدند و کسانی را که اسم‌شان قبلاً جزو مجروحان بود و یا اسم‌شان جزو شرکت‌کنندگان در جلسه نبود، اما خبر می‌آمد که شهید شده‌اند.

ذهنم به سوی بهشتی می‌رفت، صدایش، خیالش، نگاهش، مظلومیتش و تمام خاطراتی که سال‌های سال با او داشتم، یک لحظه رهایم نمی‌کرد، مخصوصاً آن جمله‌ای که روزی به او گفتم: سید! با این همه تهمت و توهین چه می‌کنی؟ خندید و گفت: آسیاب به نوبت!

فکر می‌کنم سه‌شنبه بود که قرار شد پیکر شهدا را تشییع کنیم. سه نظر بود: عده‌ای می‌گفتند به اصفهان ببریم، گروهی می‌گفتند به قم ببریم و اکثریتی که می‌گفتند در بهشت‌زهرا، مرکز نور باشند. در دفترم در مجلس شورای اسلامی نشسته بودم که خبر آوردند ازدحام مردم برای تشییع شهدا بیش از حد شد. قرار شد برای مردم صحبت کنم، به محض این‌که با مردم روبرو شدم، شیون مردم چنان بلند شد که من در تمام عمرم چنان صحنه اندوه‌باری را ندیده بودم و بعدها در زمان رحلت امام دیدم. دست‌های مردم آن‌چنان در فضا حرکت می‌کرد که گویی طوفانی سهمگین مزرعه گندم رسیده‌ای را به موج انداخته است و شعاری که بر شدت اشک من می‌افزود: «هاشمی هاشمی بهشتی‌ات کو؟»

سعی می‌کردم گریه نکنم اما اشک امانم نمی‌داد، می‌دانستم همه ناظران داخلی و خارجی روی حرف‌های امروز من حساب می‌کنند. پیش از این با تکرار آیات مربوط به جنگ احد کمی خود را دلداری داده بودم و آن روز برای مردم عزادار از توطئه شومی گفتم که دشمنان انقلاب و اسلام در سر دارند.

سخنرانی آن روز من در اسناد و مدارک هست و کسانی که می‌خواهند، می‌توانند مراجعه کنند. بعد از حرف‌های من بهشتی را مردم شهر به همراه 72 شهید دیگر بر شانه‌های خویش تا بهشت زهرا بردند و من به بیمارستان برگشتم تا نگذارم داغ این خبر بر دل رفیق و همسنگرمان، آیت‌الله خامنه‌ای بنشیند. حال و روز خوبی نداشت، از درد به خود می‌پیچید، اما روزنامه و رادیو می‌خواست. گفتم: به چه کارت می‌آید؟ گفت: می‌خواهم بدانم در بیرون چه خبر است!! گریه امانم نمی‌داد و به سختی بغضم را فرو نشاندم و گفتم: آری، بیرون خیلی خبرها است که حتماً باید بدانی!!!

گویا پس از رفتن من، فهمید و این‌که بر او چه گذشت، نمی‌دانم. من بودم و مجلسی که حدنصاب نداشت. دولت بود و جلساتی که چهار عضو فعال و چندین معاون وزیرش نبودند و قوه قضائیه‌ای که رئیس آن سیدالشهدای مسافران سرچشمه بود.

آتش جنگ در غرب و جنوب شعله می‌کشید و شورای عالی دفاع سه عضو اصلی خود، دکتر بهشتی، آیت‌الله خامنه‌ای و دکتر چمران را نداشت که چند روز پیش به شهادت رسیده بود. رقبای سیاسی که بی‌کفایتی‌شان برملا شده بود، می‌خواستند روزگار را از گردش بیندازند و پس از عبور از گردنه احد حدود هفتاد تن را همراه حمزه انقلاب شهید کردند تا خیال‌شان از امام و یاران امام راحت شود.

روزهای تلخی بود، اما در آن تلخی‌ها و سختی‌ها، خدای بزرگ را بنازم که لحظاتی بسیار شیرین را رقم می‌زند، مخصوصاً آن روزی که نمایندگان مجروح را با برانکارد به صحن مجلس آورده بودند تا جلسه به حدنصاب برسد و وقتی صدای زنگ آغاز جلسه را نواختم، بر عظمت خون شهیدان درود فرستادم که با موج‌آفرینی خویش نمی‌گذارند دریای انقلاب راکد شود.

پیر کنعانی انقلاب در هجران یوسف خویش سخنانی گفت که برای ما و دشمنان، مایه دلگرمی و دلسردی بود. مخصوصاً جمله‌ای که همه – دوست و دشمن را- به آتش کشید این بود که «بهشتی مظلوم زیست و مظلوم مرد» تعبیر مظلوم برای مرگش تمام تارهای عنکبوتی نفاق را بر هم ریخت و تعبیر مظلوم برای زندگی‌اش، آه از نهان‌خانه دل‌هایی برآورد که با فریب‌خورده بودند و طعنه‌ها را آغشته به توهین و تهمت کرده بودند و در هر فرصتی به حریم پاک زندگی‌اش می‌افکندند.

اینک از آن روزها 29 سال می‌گذرد...

رضا شکیبایی در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس افزود: در پی موضع‌گیری سه‌شنبه شب هفته گذشته ریاست قوه قضاییه در تلویزیون و اشاره به یکی از تیترهای فرعی روزنامه با عنوان «بهارستان جاسبی» و اشاره ایشان مبنی بر پی‌گیری قضایی آن مطلع شدیم که دادستانی تهران علیه روزنامه اعلام جرم نموده و مدعی‌العموم از روزنامه شکایت کرده است.
وی اظهار داشت: هنوز معلوم نیست که به چه علت، مدعی‌العموم بخاطر این تیتر از روزنامه شکایت کرده است.
رئیس شورای سیاستگذاری روزنامه «وطن امروز» افزود: این تیتر پس از مصوبه مجلس پیرامون مساله وقف دانشگاه آزاد به عنوان یکی از تیترهای فرعی صفحه اول مورخ 31 خرداد درج شد و اگر پس از چنین مصوبه‌غیرقانونی، غیر شرعی و نامعقولی که داد خود نمایندگان را هم در آورد، در آخرین روزهای فصل بهار، بهارستان را به کام آقای جاسبی ندانیم پس دیگر چه می‌توان گفت؟
وی تصریح کرد: همه کسانی که پس از مصوبه مجلس به نوعی پیگیر اخبار رسانه‌ها درباره این موضوع بودند، شهادت می‌دهند که «بهارستان جاسبی» از جمله میانه‌ترین عبارات درباره مصوبه مجلس بود، بنابراین حساسیت به موضوع اعتراضات به مجلس و اشاره به تیتر گزارش «وطن امروز» و هشدار به برخورد قضایی با «وطن امروز» بسیار عجیب است.
سردبیر روزنامه «وطن امروز» در ادامه افزود: حساسیت دستگاه قضا در حراست از شأن قوا شایسته و در خور تقدیر و قطعا توهین به قوا مستوجب تذکر و در صورت تداوم، برخورد است اما در این باره نکته‌ای مورد دغدغه است و آن اینکه تعریف درست از مناسبات رسانه‌ها با قوا، ارائه تا چارچوب انتقاد مشخص شود، متأسفانه این روزها برخی افراد و رسانه‌ها در فحاشی و دروغ بستن به دولت در حال مسابقه هستند اما هیچ برخوردی با آنها صورت نمی‌گیرد.
شکیبایی در پایان بیان داشت: «وطن امروز» در کنار سایر رسانه‌های انقلابی از این پس نیز در مسیر مبارزه با مستکبرین چه در داخل و چه در خارج و همچنین در مسیر جلوگیری از شقاق گام بر می‌دارد تا در برهه حساس کنونی که تقابل حق و باطل بیش از سایر زمان‌ها ملموس و محسوس شده است به مسائل حاشیه‌ای آغشته نشود.