فرج?الله سلحشور در متنی که  در اختیار روزنامه شرق قرار داده به انتقاد از فیلم سینمایی «طلا و مس» به کارگردانی همایون اسعدیان پرداخته و نگاه موجود در آن را نسبت به روحانیت مورد انتقاد قرار داده است.

در ابتدای این متن آمده: «به اعتقاد من هر کسی باید به آن چیزی بپردازد که آن را درک کرده باشد. من کارگردان باید سراغ سوژه‌ای بروم که به آن اعتقاد داشته باشم و با تک‌تک اجزا درکش کرده باشم. درک کردن صرفاً فهمیدن نیست، ادراک به همراه علم در سینما معنای درک می‌دهد. ادراک کردن فهم عقلی و دلی است. سینمای ما به روحانیت اعتقاد ندارد و اگر گاهی هم از روحانیت حرف می‌زند یا به خطا تحلیل غلط می‌دهد یا به عمد چهره روحانیت را تخریب می‌کند. روحانیت ما مروج دین است اما می‌خواهم اینجا با صراحت بگویم سینمای ما مخالف دین است.»

در ادامه آمده: «دین با نفس‌پرستی، دنیاپرستی، شهوت‌رانی، انسان‌گرایی و خودمحوری مخالف است در حالی که همه این خصایص امروزه بر سینما حاکم است. مبنای سینمای امروز دروغ‌بافی است بنابراین با این ویژگی بارز اساساً نمی‌تواند از روحانیت حرف بزند و اگر هم حرف بزند طبیعتاً نمی‌تواند حق مطلب را آن گونه که شایسته است ادا کند و به تصویر بکشد.»

او با اشاره به «طلا و مس» اظهار داشته: «تاکنون همه فیلم‌هایی که به روحانیت پرداخته است در جهت تخریب این چهره گام برداشته. فیلم سینمایی «طلا و مس» جدیدترین کاری که به اصطلاح به روحانیت پرداخته است و آقایان کلی از آن تعریف و تمجید کردند به عقیده من کاملاً در تخریب روحانیت قدم برداشته است. در این فیلم شخصیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی روحانی نادیده گرفته شده است و صرفاً روحانی در چارچوب خانه آن هم به بدترین شکل ممکن نمایش داده شده است.»

در پایان متن آمده: «روحانیون طبیعتاً زندگی شخصی هم دارند اما باید نقش‌های جدی آنها تصویر شود و ضمناً نقش خانوادگی آنها نیز تصویری شود. اگر یک کارگردان بخواهد درباره یک قهوه‌چی هم فیلم بسازد باید به او نزدیک شود و زوایای مختلف زندگی او را مورد بررسی قرار دهد، اما امروزه کارگردان‌ها بدون نزدیک شدن به چهره‌های روحانی و بدون شناخت آنها تصاویری ارائه می‌کنند که دستاوردی جز تخریب روحانیت ندارد. امروزه کارگردان‌ها بدون اعتقاد صرفاً به دلیل سفارش گرفتن کارها را می‌سازند که طبیعتاً همین آثار نازلی می‌شود که نمونه آن را در نهایت روی پرده می‌بینیم.»