در بالای تپه ای در جنوب غربی شهرکه دیزج در آن واقع شده است بقعه ای به شکل استوانه که گنبدی

مخروطی در بالای آن قرارگرفته،وجود دارد. مردم  صاحب این بقعه را سلطان مجیر ابن عجیل می

 نامند که وی از خانوا ده ی پیامبر(ص) بوده و در صدر اسلام با سلطان اسامه به آذربایجان آمده تا مردم

این سرزمین را که آتش پرست بوده اند به اسلام دعوت کنند امّا با عده ای از یارانش به درجه ی شهادت

 رسیده است که یارانش را در کنار جاده و خود را به مناسبت بلندی نسب و مقامش در بالای این تپه

 به خاک سپرده اند.

بعد ها قبرش مزار و ملجا ابرار و اخبار گردیده و اکنون از زیارتگاهای معتبر این ناحیه محسوب می شود

ودر ایّام متبرک جمع کثیری از نیازمندان برای زیارت به آنجا روی می آورند و از روح پاک مجیر همّت

 میطلبند.

 از تاریخ نگاران نخستین کسی که سخن از وی به میان آورده حمد الله مستوفی است وی در تاریخ

 گزیده و هم در نزهه القلوب او را امیر مضر بن عجیل نبیره ی عبد المطلب و صحابی رسول اکرم

 (ص) نام برده است.

 حافظ حسین کربلائی نیز او را از نزدیکان پیامبر اسلام (ص)شمرده و چنین نوشته است:

 ((و...شجاعت و دلیری و مردانگی وی در اذربایجان نامه که کتابی به نظم می باشد  مسطور

  است. الحق مدفن وی در محلی است که در کمال هیبت و جلالت و مردم را محل زیارت ...در میان

  مردم چنین مشهور است که وی نیز از شهدای اوّل است  که با حضرت سپه سالار شربت شهادت

 یکدفعه چشیده اند،ولله اعلم به حقیقه الحال )).

ملا حشری تبریزی نیز با استفاده از روضات الجنان و جنات الجنان چنین مطلبی آورده است(روضه

الجنان و جنات الجنان ، تصحیح سلطان القرائی ، ج 1ص25)

 گر چه هر سه مورخ در بیان هویت واقعی صاحب قبر فرو مانده اند و با ذکر عبارت ((خدا دانا تر

 است)) به نقل روایت مردم قناعت کرده اند امّا خوشبختانه بانی و تاریخ عمارت بقعه روشن و

 مشخص است و سنگ نبشته ی مرمرینی به ابعاد 50در 40 سا نتیمتر به خوبی نشان می دهد که این

 بنا در سال 979 ه.ق به امر خواجه حبیب اللّه خسروشاهی عمارت یافته است.و مضمون کتیبه چنین

 است((فی عام تسسع و سبعین و تسعمائه امر بعماره هذا البقعه حبیب اللّه  خسروشاهی )) پائین تر

 از بقعه ی گورستان کهنی قرار گرفته که در آن چند قبر سنگی بزرگ از فرنهای نه و ده

 به جا مانده است.  (عبد العلی کارنگ-اثار باستانی آذر بایجان – انتشارات

 انجمن آثار باستانی آذربایجان- انتشارات انجمن آثارملّی – ج اول)