در بخشی از پاسخ لطیف و متواضعانه امام به خانم طباطبایی آمده است:  

اینک چون تو با اصرار خاص به خودت از من شعر خواستى باید به حق بگویم که نه در جوانى که فصل شعر و شعور است و اکنون سپرى شده، و نه در فصل پیرى که آن را هم پشت سر گذاشته‏ام، و نه در حال ارذل العُمُر  که اکنون با آن دست به گریبانم قدرت شعرگویى نداشتم، گویند کسى گفت که من قوّه‏ام در جوانى و پیرى فرق نکرده، زیرا این سنگ را نه در جوانى توانسته‏ام بلند کنم و نه در پیرى، من نیز همین را مى‏گویم که من درشعر و ادب فرقى نکردم که در جوانى شعر نتوانستم گفتن و نیز در پیرى.

اینک گویم:

         شاعر اگر سعدى شیرازى است             بافته‏هاى من و تو بازى است‏

اکنون که با شعر نمى‏توانم، با مِعر تو را بازى دهم و به اصرارت جامه عمل پوشم.

         احمد است از مُحمّد مختار                     که حمیدش نگاهدار بُوَد

         فاطى از عرش بطن فاطمه است             فاطِر آسمانش یار بُوَد

         حسن این میوه درخت، حسن                  محسِنش یار پایدار بُوَد

         یاسر از آل پاک سبطین است                   سرّ احسان وِرا نثار بُوَد

         على از بوستان آل على است                 على عالیش شعار بُوَد

          پنج تن از سُلاله احمد                            شافع جُمله ،هشت و چار بُوَد

         دخترم شعر تازه خواست ز من                 مِعر گفتم که یادگار بُوَد

منبع: سایت جماران