اهم موارد طرح شده در این سرمقاله به این شرح است:

• درست همزمان با اظهارات مداخله گرانه و گستاخانه حسنی مبارک رئیس رژیم مصر علیه ایران، خبرهائی از توافق ایران و مصر در زمینه توسعه گردشگری و برقراری خطوط پروازی میان تهران و قاهره منتشر شد که نشان دهنده آشفتگی در سیاست خارجی کشورمان است.

• *اظهارات گستاخانه و مداخله گرانه حسنی مبارک در روزهای اخیر، بار دیگر نشان داد او نه تنها هیچ تغییری نکرده بلکه در سرسپردگی نسبت به آمریکا و رژیم صهیونیستی و دشمنی با ملت‌های منطقه مصمم‌تر شده است.

• مأموریت حسنی مبارک، علاوه بر تبلیغات علیه ایران، شامل تحقق اهداف آمریکا در فلسطین اشغالی و حمایت همه‌جانبه از رژیم صهیونیستی نیز می‌شود. رئیس رژیم مصر، در تازه‌ترین سخنرانی خود گفته است: "نهایت تلاش خود بکار می‌بریم تا مذاکرات مستقیم میان فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها به خاطر مسأله شهرک سازی نابود نشود".

• جالب است که حتی اروپائی‌ها هم شهرک سازی‌های صهیونیست‌ها را مغایر با تعهدات رژیم صهیونیستی و قوانین بین‌المللی میدانند اما رئیس رژیم مصر آنرا نادیده گرفته و مانع ادامه مذاکرات سازش نمیداند!

• آنچه موجب تأسف است آشفتگی کم نظیری است که بر سیاست خارجی کشور ما به ویژه در زمینه مناسبات با مصر حاکم است. معلوم نیست همزمان با انتشار اظهارات مداخله جویانه حسنی مبارک درباره فعالیت‌های هسته‌ای ایران و حمایت‌های بی حد و مرز وی از رژیم صهیونیستی علیه منافع ملت فلسطین و تلاش وی برای توجیه برخورداری صهیونیست‌ها از سلاح اتمی، چرا هیأت ایرانی در مصر قرارداد برقراری خطوط هوائی میان تهران و قاهره را امضا می‌کند و اعضای این هیأت به گرمی دست مسئولان مصری را میفشارند و در مناطق گردشگری مصر دور از چشم خبرنگاران مصری و بین‌المللی از آنها به گرمی پذیرائی می‌شود؟ سؤال برانگیزتر اینکه درست همزمان با همین رویدادها سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان اعلام می‌کند از سرگیری رابطه با مصر در دستور کار ما قرار ندارد.

• اقتضای عرف سیاسی اینست که از کنار همدیگر قرار دادن موضع وزارت امور خارجه و سفر هیأت سازمان میراث فرهنگی به مصر اینگونه نتیجه گیری شود که وزارت امور خارجه از تحولاتی که در مناسبات میان ایران و مصر درحال رخ دادن است اطلاعی ندارد. چنین چیزی البته در شرایط فعلی کشورمان که سیاست خارجی در جای دیگری پخت و پز می‌شود، کاملاً قابل درک است، اما آنچه موجب تأسف و جای سئوال است اینست که با چه هزینه سنگینی قرار است سیاست خارجی کشورمان در چنین مسیرهای غیرکارشناسانه‌ای حرکت کند؟ چرا به گستاخی‌های حسنی مبارک، پاسخی داده نمی‌شود؟ رئیس رژیم قاهره، از بکار بردن تعبیرات "امنیتی" و "هسته‌ای" و "نیروهای افراطی" خواسته‌هائی از ایران دارد که در مقاله‌ای دیگر به آنها خواهیم پرداخت.

• درباره خط هوائی تهران - قاهره نیز هر چند جزئیات قرارداد منتشر نشده ولی گفته می‌شود این خط قرار است از مصر تا آمریکا نیز ادامه یابد و مسیر بازگشت نیز "آمریکا - مصر - ایران" باشد. درصورت صحت این خبر، پاسخ این سؤالها چه می‌تواند باشد که: آنچه محور خط پروازی "ایران - مصر - آمریکا" را تشکیل می‌دهد چیست؟ مسافران این خط پروازی چه کسانی خواهند بود و در مصر چه هدفی را دنبال خواهند کرد؟ 

• و بالاخره رابطه میان چنین اقدامی با اظهارات اخیر، موضع رسمی انقلاب و نظام جمهوری اسلامی، زوال رژیم صهیونیستی است ولی روشی که اکنون از طریق حمایت از فرعون مصر در پیش گرفته شده ما را به عقب نشینی از این سیاست متهم خواهد ساخت. راستی در شکل گیری شاخه جدید فراعنه در مصر موضع ما چیست؟