در بخشی از این مقاله آمده است: مدتی است که نمایندگان در واکنش به عملکرد دولت، بحث بازخواست  را جدی گرفته  و به ابزارهای گوناگون قانونی متوسل می شوند اکنون در هر جلسه علنی مجلس یکی از وزرا برای پاسخ به سوال نمایندگان حاضر می شود و تا کنون دو وزیر بازرگانی  و امور خارجه درکابینه دهم از مجلس کارت زرد گرفته اند اما نمایندگان مردم در خانه ملت همچنان اصرار دارند که تغییر محسوسی پس از طرح سوال رخ نمی دهد لذا به ابزارهای قانونی جدی تر استیضاح متوسل شده اند اما اشکال اینجاست که هر از چند گاهی  با امضای  نمایندگان، طرح استیضاح  مطرح می شود اما پس از مدتی و بدون آن که هیچ تغییری در رفتار  وزارتخانه  صورت گیرد استیضاح با کم شدن امضاها رنگ می بازد. اکنون سوال اینجاست که چرا وزرا از استیضاح تا به این اندازه هراس دارند که لابی های گسترده ای را در مجلس آغاز می کنند.

این روزنامه در ادامه می افزاید: نکته بعدی آن است که طی ماه های اخیر بارها از هیات رئیسه به دلیل اعلا م وصول نکردن استیضاح انتقاد شده  و در نادرترین اتفاق، پس گرفتن امضای استیضاح وزیر آموزش وپرورش بود زیرا استیضاح اعلا م وصول شده باید به جریان بیفتد مگر هیات رئیسه از حقوق نمایندگان دفاع نمی کند؟

به هر حال چنین به نظر می رسد که اجرای قانون قدری غیرقابل پذیرش شده است و اکنون که نمایندگان می خواهند با استفاده از ابزار قانونی استیضاح، قوه مجریه را نسبت به عمل به قانون  متعهد کنند. این اتفاق رخ نمی دهد البته اکنون نمایندگان به دنبال طرحی هستند که امضاکنندگان استیضاح دیگر نتوانند امضایشان را پس بگیرند تا این ابزار نظارتی مجلس بر قوه مجریه رنگ نبازد و وزرا بر این باور نباشند که هر امضایی را می توان پس گرفت. اکنون که همه روزه نمایندگان در نطق ها و تذکر ها یشان سعی دارند در راس امور بودن مجلس را اثبات کنند بهتر است یک بار هم شده اجازه دهند  استیضاح مطرح شود و این تابوی ترس از پاسخگویی برای همیشه شکسته شود تا مجلس به معنای واقعی در راس امور بودن خودش را ثابت کند.