همه ما موظفیم از افراط و تفریط بپرهیزیم. نه گریه زیاد، نه خنده زیاد. نه قبض زیاد، نه بسط زیاد. نه زهد زائد برحرف، نه آن بطر و عشر که در قبال زهد است. یک حد میانگین معقول. هم زندگی عادی داشته باشیم، هم رابطه مان با خدا محفوظ باشد.

مهم آن است که یک دل شکسته ای داشته باشیم. کسی که دارای دل شکسته است؛ هم ویرانه است، گنج در اوست، و هم مسلح است. در دعای کمیل می‌خوانیم: و سلاحه البکاء(2)؛ یک آدمی که اهل گریه و ناله است، مسلح است. آن که مسلح نیست هر عاملی می تواند او را فریب بدهد. یک نگاه حرامی، یک غیبتی، یک مال غیر حلالی... یک وقت هم که معمم شد، سمتی پیدا کرد، با یک رشوه، با یک عشوه ... چون مسلح نیست. وقتی مسلح نباشد، شیطان وقتی حمله کرد، می گیرد!

اگر مسلح نباشیم، همین است که می بینید هراز گاهی یک کسی یا به زندان می رود، یا خلع لباس می شود، یا آبرویش می رود...شیطان هم قسم خورده و هم همیشه در کمین است!

خدای سبحان نشانی اش را داده که أنا عند المنکسره قلوبهم اما نه افراط که همه اش بنالیم که پژمردگی به همراه بیایدو نه، همیشه شاداب باشیم.

دعای سحر را به جز ماه مبارک، در نماز شب تقطیع کنیم... اللهم انی اسئلک من بهائک بابهاه(4). این دعا به آدم جمال می دهد، طراوت می دهد، تازگی می دهد، دعای خوبی هم هست. این دعای نورانی سحر را، در آن پنج شش تا قنوتی که در نماز شب هست، بخوانید.

گریه‌تان هم محفوظ است؛ حالا برای سیدالشهداء(سلام الله علیه) گریه می کنید. گاهی هم شب جمعه گریه می کنید. اما نه همه اش گریه بکنید! ویرانه بودن غیر از افسرده بودن است! آن ویرانه خندان است که گنج در اوست. ویرانه همیشه خندان است! بعد هم چون مسلح است، هرگز شیطان به سراغ او نمی آید...

(1) منیه المرید. صفحه 124 (2) مفاتیح الجنان. دعای کمیل
(3) سوره ص. آیه 82 (4) بحارالأنوار. جلد .94 صفحه 370