حجت الاسلام محمدرضا زائری  ضمن انتقاد از فضای سلبی در حوزه فرهنگ، گفت: یکی از مشکلاتی که داریم این است که در مفاهیم فکر و نظر و ایده می‌گوییم «فرهنگ»، جنگ است و خاکریز و جنگ و ستیز وجود دارد، اما به قواعد آن پایبند نیستیم یعنی قبول نمی‌کنیم اگر جنگ است در جنگ زخمی شدن نیز هست، مفقود الاثر شدن و شهید شدن هم هست؛ همه می‌خواهند اینجا سرداری کنند و کسی به آنها نازک‌تر از گل نگوید و هیچ اتفاقی هم نیفتد در عین حال جنگ هم هست، این می‌شود که با ملاحظات و تعارفات جلو برویم.

زائری درباره بحث حضور روحانیت در «سینما» و در مفهوم کلان فضای فرهنگی به دو نکته مقدماتی اشاره کرد و گفت: «درگیر شدن روحانیت در اداره جامعه، حکومت و حاکمیت یک اقتضائات و لوازمی داشته و دارد که بخشی را روحانیت به آنها ملتزم نبوده در عین حال نکته حساسی که اینجا وجود دارد این است که گاهی روحانیت در حوزه‌هایی که در آنها دخالتی نداشته مبتلا به بدنامی شده است؛ همان مثل «آش نخورده و دهان سوخته». یک جاهایی واقعا دیگران کار را دست داشتند و روحانیت اختیار و اراده و تصرفی نداشته اما ناسزاهایش را شنیده و بدنامی آن برایش مانده است.»

وی برخوردهای سلبی را از مهمترین نکات فراموش‌شده در بحث فرهنگ دانست و ادامه داد: «یکی از اقتضائات و الزامات قرار گرفتن در بستر حاکمیت این است که باید تمام عرصه‌های نیاز را پوشش داد و از موضع فعال و مقتدر و برنامه‌ریز و تصمیم‌ساز هم باید وارد شد نه در موضع انفعال. یکی از واقعیات تلخی که در سالهای بعد از انقلاب متاسفانه اتفاق افتاده، این است که ما همیشه صبر کردیم اتفاقی بیفتد تا در برابر آن واکنش نشان بدهیم. برای مثال تا به حال سراغ دارید که مثلا در قم طلبه‌ها کفن پوشیده باشند و راهپیمایی کرده باشند که «ای وزارت آموزش و پرورش چرا برای تربیت دانش آموزان این ماده درسی را تغییر نمی‌دهی؟» یا «ای وزارت ارشاد چرا فلان کنسرت را برگزار نمی‌کنی؟» یا «ای سازمان تبلیغات چرا فلان کتاب را چاپ نمی‌کنی؟»...هیچ وقت موضع ما موضع فعال نیست موضع پرسش‌گر و اقدام کننده نیست بلکه منتظر هستیم گوشه‌ای کنسرتی برگزار کنند یا کتابی چاپ شود و فیلمی پخش شود و گوشه آن ایرادی باشد آن وقت اعتراض کنیم.»