کتاب «احمد شاملو در 16 نگاه» به کوشش فرزام شیرزادی در مجموعه کتاب‌های ادبیات معاصر ایران در گذر زمان نشر افراز به تازگی منتشر و راهی بازار نشر شده است. یادداشت‌های شاعران، نویسندگان و مترجمانی چون منوچهر آتشی، مسعود احمدی، اسدالله امرایی، سیمین بهبهانی، ع پاشایی، بهاء‌‌الدین خرمشاهی، علی اشرف درویشیان، محمود دولت‌آبادی، غلامحسین سالمی، علی‌اصغر شیرزادی، محمدعلی علومی، مهدی غبرایی، مجید کوچکی، جواد مجابی، احمد نوری‌زاده و حمید یزدان‌پناه درباره شاملو در این کتاب گنجانده شده است.

در ابتدای هر یادداشت «کتاب‌شناخت» نویسنده آن یادداشت نیز آمده و شیرزادی در مقدمه‌ کتاب با عنوان «به یاد آن جاودانه مرد شعر ایران» آورده است: «مطالب این کتاب برگرفته از ویژه‌نامه «احمد شاملو» است که در مرداد 1381 توسط من در هفته‌نامه سیاسی، فرهنگی و اجتماعی «باور» منتشر شد.»

«شاملو، پدیده‌ای دیگر نه در شعر فارسی» به قلم آتشی، «با پیاله به سراغ دریا رفتن» نوشته احمدی، «شاملو زبان‌آور عرصه ادب» اثر امرایی، «گنجی بایسته و آزانگیز» به قلم بهبهانی، «آبدانه‌های چرکی باران تابستان» از پاشایی، «پروانه‌های خاطر پرواز می‌کنند» نوشته خرمشاهی و «رمز و راز احمد شاملو شدن» به قلم درویشیان عنوان برخی از یادداشت‌های این کتاب هستند.

«شاملو چیره بر زبان و کلام» نوشته دولت‌آبادی، «درد مشترک» به قلم سالمی، «شاملو، شاعر داستان‌سرا» اثر شیرزادی، «طنز شاملو» از علومی، «از شاملو تا بونوئل» نوشته غبرایی، «سلوک اجتماعی شاملو» به قلم مجابی، «احمد شاملو نگران «من» است» از یزدان‌پناه و «شاملو، بزرگ مرد پهنه فرهنگ و ادب فارسی» اثر نوری‌زاده عنوان‌های دیگر یادداشت‌های کتاب «احمد شاملو در 16 نگاه» هستند. یادداشتی با عنوان «شرحی بر شعر «سمیرمی» از احمد شاملو» نیز به قلم کوچکی، پزشک و دوست شاملو در این کتاب آمده است.

شیرزادی در بخشی از مقدمه این کتاب نوشته است: «شاملو، انسانی بزرگ و این بزرگی در جنم و سرشت او یک نقطه عزیمت بود... کمر نخماندن و قدر برافراشتن در برار بادهای صفیرکش طاعونی و تحمل رنج‌های انسانی از هر نوع پیدا و ناپدایش و به تپش در آمدن دل برای انسانیت، همنوع، وطن و مردم و باز هم خم نیاوردن به ابرو و درگیر شدن دلیرانه با تمام رذالت‌ها و نامردمی‌های سازمان‌یافته، نشانه‌هایی است روشن، از سیمای شاملو در شعر، نوشتن و زندگی...»

بهاءالدین خرمشاهی در یادداشتش در این کتاب آورده است: «خواندن شعرهای شاملو نخستین برخورد من با ذهن و زبان مردی بود که از مفتول کلمات، زره داودی می‌بافت و شعرش سراسر جریحه و عصب بود. کلمه‌ها جاافتاده و خوش نشسته‌اند، اما رام و آرام نیستند. مثل دو رشته سیم لخت‌اند که دائما جرقه می‌پراکنند. شامل دو مشت کلمه را مانند دو گله ابر پربار و پرباران به هم می‌کوبد و هرگز هیچ جای شعرش بی‌نبض و بی‌ضربان نیست...»