بخشهایی از گفت وگوی این قهرمان اسبق جهان و المپیک با روزنامه جام جم در پی می‌آید :

• ورزش، تحفه نیست که بخواهند به کسی آن را هدیه کنند، با این حال متاسفانه همواره در عمل دیده‌ایم که با سازمان تربیت بدنی همانند تحفه‌ای برخورد شده است. البته این بحث مربوط به این دولت نیست و حتی دولتهای گذشته را هم در بر می گیرد .

• روسای جمهور معمولا هر یک از دوستان و رفقایشان را که در عالم سیاست پستی گیرشان نیامده و یا این‌که از مجلس رای اعتماد نگرفته اند به سازمان تربیت بدنی گسیل داشته‌اند. این افراد که یا از مجلس رای اعتماد نگرفته‌اند یا این‌که شهردار نشده‌اند، به صرف اعتمادی که رئیس‌جمهور به آنها داشته، سر از ورزش درآورده‌اند.

• مطمئنا ورزش با این دیدگاه به جایی نخواهد رسید، بنابراین در قدم اول باید نگاه مسوولان به ورزش تغییر کند.

• متاسفانه نگاه آقایان این است که ورزش عرصه‌ای برای جمع کردن رای است، اما یادشان می‌رود تا کسی برای ورزش کار نکند و عرق نریزد، نمی‌تواند رای جمع کند.

• البته تقصیری هم ندارند چون آشنایی چندانی با ورزش ندارند و در نتیجه درک اشتباهی از ورزش دارند. به همین دلیل هم موفق نیستند. خیلی از آقایان نمی‌دانند وقتی یک فوتبالیست رباط پایش را عمل می‌کند یعنی چه. نمی‌دانند وقتی یک ورزشکار برای کم کردن وزن 2 ماه رژیم می‌گیرد یعنی چه. نمی‌دانند وقتی یک تکواندوکار می‌گوید مچ پایم مشکل دارد یعنی چه، چون درکی از ورزش ندارند و مشکلات آن را هم متوجه نیستند.

• باید مدیریت ورزش در دست ورزشی‌ها باشد.

• باید پرسید چرا باشگاه‌های ما و از جمله استقلال، پیروزی، سپاهان و ذوب‌آهن نباید خصوصی شوند. این در شرایطی است که بخش خصوصی هم بهتر اداره می‌کند و هم خوب خرج می‌کند. در واقع ورزش را به یک صنعت تبدیل می‌کند، مثل اتفاقی که در ورزش اروپا رخ داده است.

• براساس مستندات، در دوره ریاست آقای محسن مهرعلیزاده بر سازمان تربیت بدنی، موفق‌ترین روسای فدراسیون‌ها افرادی بودند که برخلاف رئیس سازمان دید اصولگرایی داشتند و در دوره آقای محمد علی‌آبادی نیز موفق‌ترین روسای فدراسیون‌ها نگاه اصلاح طلبی داشتند.

• می‌خواهم به مدیرانی که به ورزش آمدند عرض کنم نباید در ورزش نگاه سیاسی داشته باشند. متاسفانه روسای سازمان تربیت بدنی این طور فکر می‌کنند و می‌گویند این فرد در خط ما نیست و با دید سیاسی مدیران خود را انتخاب می‌کنند.

• تعداد ورزشکارانی که وارد عرصه سیاست شده‌‌اند خیلی کمتر از سیاستمدارانی است که وارد حوزه ورزش شده‌اند. دوما اگر عملکرد این دو دسته را با هم مقایسه کنید، متوجه خواهید شد همین تعداد اندک ورزشکاران، عملکرد مثبت‌تری در حیطه سیاست داشته‌اند.