امام : من به خــال لبت ای دوست گرفتار شدم        چشم بیمـــار تـو را دیـدم و بیمار شــدم

آقا : تــو که خــود خال لبی از چه گرفتــار شدی        تو طبیب همــه ای از چه تو بیمار شدی

 
 امام : فــارغ از خود شــدم و کوس اناالحق بزدم        همچــو منصــور خریـــدار سـر دار شـدم

آقا : تو که فــارغ شـده بودی ز همه کون و مکان        دار منصــور بریدی همه تن دار شدی

 
امام : غـم دلـدار فکنده است به جانـم، شــررى        که به جــان آمــدم و شهــــره بازار شدم

آقا : عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر        ای که در قــول و عمل شهره بازار شدی

 
امام : درِ میخـــانه گشایـید به رویـم، شب و روز        که من از مسجد و از مدرسه، بیزار شدم

آقا : مسجـد و مدرسـه را روح و روان بخشیــدی        وه کــه بر مسجدیــان نقطــه پرگار شدی

 
امام : جــــامه زهــد و ریــا کَندم و بر تـن کـــردم        خرقــه پیــــر خرابـــاتى و هشیــار شـدم

آقا : خـرقــه پیــر خـرابـاتـی مـــا سیـــره تـوسـت        امــت از گفتـــه در بــار تو هشیـار شدی

 
امام : واعــظ شـهـــر کـــه از پنـــد خـود آزارم داد        از دم رنـــد مى آلـــوده مـددکـــار شـــدم

آقا : واعــظ شـهـــر هـمـــه عمــر بــزد لاف منـی        دم عیسی مسیـــح از تـــو دیــدار شدی

 
امام : بگذاریــــد کـه از بتـکـــــده یــادى بـکنــــم        من که با دســت بت میکــده بیـدار شـدم

آقا : یـــادی از مـــا بنمــا ای شـده آسوده ز غم        ببریــدی ز همــه خلـق و به حق یار شدی