همسر شهید حمید باکری به همسر شهید همت نامه نوشت. در این نامه آمده است:

مطالبی که این روزها درباره من و تو گفته یا نوشته شده، یک بار دیگر خاطرات تمام این سالها را به یادم آورد. شاید بهترین کسی که حرفهایم را می فهمد و می توانم با او درد دل کنم، خود تو باشی.  من و تو همیشه غم سنگینی را با خود می کشیدیم. اما غمی شیرین بود و به آن افتخار می کردیم. چون در این غم ما با انسانهایی مانوس بودیم که همانند شهدای کربلا صعود کردند. به روز عاشورا که فکر می کنم، می بینم عاشورا با تمام زشتی هایش، زیبا هم هست. رشد انسانها و بهترین روابط انسانی را در آن روز می توان دید. در آن روز حر با یک انتخاب به قله انسانیت صعود می کند. در دفاع مقدس هم انسانهایی که اغلب آنها معمولی بودند، با انتخاب درستی که کردند، از عالم زمینی بریدند و پرواز کردند. خوش به حال شهدا که در آن زمان شاهد رشد و صعود انسانها بودند.  اما ما این روزها شاهد سقوط انسانها هستیم. شهدا یک یک خاکریزهای اخلاق را فتح می کردند و برعکس، این دوستان دیروز ما از خاکریزهای بی اخلاقی عبور می کنند. و بدتر از همه، فکر می کنند برای اسلام است و اشکالی ندارد!

در پایان نامه آمده است: خدا را شاکرم که دو ارثیه نیک از شهدا به ما عطا فرمود. یکی قلب شکسته که قیمت دارد و شاید باعث شود آفت قسی القلب شدن از انسان دور شود. که نتواند ظلم را ببیند و چیزی نگوید و حتی توجیه کند! و دوم آنکه دنیا از چشم ما افتاد! به قول آقا مهدی: "دنیا برای معصومین چه بوده که برای ما چیزی باشد!" خدا را شکر به خاطر خواسته های دنیایی ذلیل نمی شویم!  چند روز در فکر این بودم مطلبی برای کسانی که در حق تو جفا کرده اند، بنویسم. اما نه برای اینکه بخواهم از تو دفاع کنم. بلکه به خاطر کسانی که این صحبت ها را می شنوند و به غیبت و گناه می افتند. ما همیشه سعی کرده ایم اخلاق را رعایت کنیم. نمی دانم چرا دوست دارند مجبورمان کنند خاطراتی را تعریف کنیم که ممکن است آبرو از خیلی ها ببرد. اینها را برای آن نگفتم که دلمان خنک شود، فقط نیتم این بود که مردم بی گناه در راه رسیدن عده ای به خواسته های دنیایی شان، به گناه نیفتند.