در بخشی از این نامه تاکید شده است: 20 سال صادقانه با یک جانباز 70 درصد زندگی کردم و خدا می‌داند که در این مدت چه رنج‌ها و مشقت‌هایی را متحمل شدم. اما او چون دچار بیماری اعصاب و روان است دیگر من و فرزندانش را نمی‌پذیرد و ما اکنون حدود 50 روز است که در به در خیابان‌ها هستیم. دستهایم از شدت کار مجروح شده و سرپناهی ندارم تا خود و فرزندانم در آن زندگی کنیم. بیمار و ناتوان شده‌ام و فرزندانم از تحصیل باز مانده‌اند. یکی از فرزندانم ازدواج کرده، لکن قادر نیستم او را به خانه بخت بفرستیم. آیا فریادرسی وجود دارد؟ آیا بنیاد جانبازان و ایثارگران و سایر نهادها و ارگان‌ها و افراد خیر برای رضای خدا مرا یاری خواهند داد؟

*مشخصات و شماره تماس نویسنده مطلب در دفتر روابط عمومی روزنامه جمهوری اسلامی محفوظ است .